Όταν πήγα Erasmus (Part 1)
Η σημερινή σοφιτοϊστορία
Καλώς ήρθες σε μια ακόμα σοφιτοκουβέντα!
Σου είχα υποσχεθεί πως θα σου μιλήσω κάποια στιγμή για την εμπειρία μου όταν πήγα Erasmus και να που ήρθε αυτή η στιγμή και δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη αρχή του πρώτου χειμερινού μήνα από αυτή.
Tadaaaaa!
Όπως ήδη αναφέρθηκα πριν λίγο καιρό (εδώ), όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο το πήρα απόφαση και πήγα για πρακτική erasmus (και όχι για σπουδές erasmus). Χάρη σε έναν συμφοιτητή μου, ο οποίος με παρότρυνε να πάω σε ένα συγκεκριμένο ερευνητικό κέντρο της Φινλανδίας, βρέθηκα να μένω για τρεις μήνες στο Ροβανιέμι (ναι, ναι εκεί που μένει ο ορίτζιναλ Άγιος Βασίλης -και δεν θέλω αμφισβήτηση ούτε για την ύπαρξή του, ούτε για το ότι μένει εκεί. Ναι; Ναι!).
Εγώ διάλεξα το erasmus ή αυτό εμένα;
Για να πας erasmus, φυσικά υπάρχουν και κάποιες προϋποθέσεις. Μία από αυτές είναι να συμπληρώσεις μια αίτηση σε πρώτη φάση, ώστε να εκδηλώσεις το ενδιαφέρον σου.
Μάλλον ήταν της μοίρας μου γραφτό και το σύμπαν συνωμότησε -ευτυχώς- υπέρ μου, γιατί έκανα τη δική μου αίτηση λίγα λεπτά πριν λήξει η προθεσμία. Πώς τα κατάφερα έτσι;
Έφτιαξες καφέ; Αν όχι, τότε φτιάξε και έλα να στα πω. Είναι και πολλά (=story time)!
Ήμουν από εκείνα τα άτομα που για κάποιο λόγο πάντα ήθελα να μείνω στο εξωτερικό, έστω και για μικρό διάστημα, όχι απλώς να πάω για διακοπές. Ίσως επειδή τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου τα πέρασα στη Ρωσία και κάπως γεννήθηκε αυτή η ανάγκη; Ίσως επειδή γενικότερα είμαι των ταξιδιών; Θα πάω κάποια στιγμή σε ψυχολόγο και σε μερικά χρόνια ίσως να έχω και την απάντηση. ?
Anyway! Το θέμα είναι πώς έμαθα από πολύ νωρίς για το erasmus και ήμουν απόλυτα βέβαιη ήδη από το πρώτο έτος των φοιτητικών μου χρόνων πως αυτό θα το ζήσω οπωσδήποτε. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό σήμαινε αυτόματα στο μυαλό μου ότι έχω μέεεεελλον ακόμα μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή.
Έτσι, το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κλείδωσε. Μέχρι που μια μέρα λίγο πριν φτάσω στη σχολή συνάντησα έναν καθηγητή μου (με τον οποίο δεν είχα μαθήματα πια, αλλά μιλούσαμε πού και πού γενικότερα για όλα τα ακαδημαϊκά και τα όνειρά μου) και με ρώτησε αν τελικά πήγα Erasmus.
Αν εκείνη την ώρα ήμουν πρωταγωνίστρια καρτούν ή manga/anime, θα έβλεπες σταγονίτσες στο πρόσωπό μου και εκείνο το παγωμένο βλέμμα που έχεις όταν ξαφνικά θυμάσαι κάτι πάααρα πολύ σημαντικό που είχες ξεχάσει, διότι περιττό να σου πω ότι αυτό έγινε στην αρχή του τέταρτου έτους. ??
Λέω “Ωχ, ας πάω στο γραφείο Erasmus να τσεκάρω τι γίνεται με το θεματάκι.”
ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑ!
Η ταλαιπώργια
Η ώρα κάπου 12:30 και (ευτυχώωως) πηγαίνω στο γραφείο Erasmus να ρωτήσω ποια είναι η διαδικασία, πότε είναι οι αιτήσεις και όλα τα σχετικά. Μου είπαν ότι αυτή τη μέρα ακριβώς έκλειναν οι αιτήσεις και πως έπρεπε να προσκομίσω ένα χαρτί από τη γραμματεία του τμήματός μου. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.
Πάρα πολύ ωραία…, σκέφτηκα, τρεχάτε ποδαράκια μου!
Η γραμματεία έκλεινε στις 13:00 και, κυριολεκτικά, πήγα τρέχοντας (ευτυχώς στο απέναντι κτήριο) για να βγάλω το χαρτί που δεν ήξερα καν αν μπορούν να μου το δώσουν αμέσως.
Σε αυτό το σημείο θέλω λίγο να σημειωθεί με τι λεπτομέρεια τα περιγράφω όλα αυτά. Φαντάσου πόσο έντονα το έζησα! ?? Και συνεχίζω.
ΕΥΤΥΧΩΣ μου το έδωσαν, ξαναπήγα τρέχοντας στο γραφείο (πρέπει να έχασα κάνα τρίκιλο από το άγχος και το τρέξιμο σε αυτά τα δεκαπέντε λεπτά).
Εκείνη τη χρονιά, έγινε αλλαγή στη διαδικασία των αιτήσεων και αν έχανα αυτή την προθεσμία, δεν θα κατάφερνα να πάω Erasmus. Τι εννοώ; Ότι αντί πια να δηλώνεις την αίτηση στην αρχή του αντίστοιχου εξαμήνου που θες να κάνεις τη μετακίνηση, έπρεπε να την κάνεις στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, ακόμα και αν ήθελες να πας στο εαρινό εξάμηνο.
Μια μικρή ταλαιπωρία την περνάς μέχρι να καταφέρεις να φύγεις. Πολλή χαρτούρα, όπως πάντα σε όλα εδώ στην Ελλάδα, και (δυστυχώς θα πω) νευρίασα πολλές φορές μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, αφού από το γραφείο η “βοήθεια” ήταν κάπως… χαοτική και σχεδόν καθόλου βοήθεια δεν την λες. Ελπίζω άλλοι να είχαν και να έχουν καλύτερη εμπειρία σε αυτό το κομμάτι της διαδικασίας.
Και θα πω και σε σένα εδώ το παράπονό μου και θα γκρινιάξω και θα ξανακάνω οοοοοοοοοοοομμμμμμμ και εισπνοές-εκπνοές, γιατί θα είχα μείνει 6 μήνες αντί για 3, αν οι υπεύθυνες στο γραφείο Erasmus έψαχναν πραγματικά το ζήτημα και δεν έβρισκαν δικαιολογίες. ???
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Δεν πιστεύουμε με τη μία όσα μας λένε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Να επιμένεις και να ρωτάς για οποιοδήποτε “παραθυράκι” και οποιαδήποτε επιλογή πιθανόν υπάρχει. Είναι, επίσης, πάρα πολύ πιθανό να μην το ψάξουν και να πουν “αχ, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορεί να γίνει αυτό” και μετά να κοιτάς κάπως έτσι: ???
Για να σου δώσω να καταλάβεις, ένας Ιταλός που γνώρισα στο Ροβανιέμι και είχε πάει για σπουδές Erasmus, έμεινε έναν ολόκληρο χρόνο κι ας ήταν να μείνει πολύ λιγότερο αρχικά. Έφαγε ταλαιπώργια κι αυτός, ? σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, αλλά το κυνήγησε και το πήγε στο τέρμα!
Σκέψεις λίγο πριν φύγω
Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά φρίκαρα. Τη βδομάδα που ετοίμαζα τα πράγματά μου, δεν ξέρω τι έπαθα… Από το πουθενά με κυρίευσε φόβος. Σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν γιατί τελικά αποφάσισα να πάω, τι ζόρι τράβηξα.
Με έπιασαν τα υπαρξιακά μου, π.χ. τι νόημα έχει όλο αυτό, πού πάω να μπλέξω κ.λπ. Αλλά! Τελικά το ξεπέρασα και βρέθηκα στους -23 βαθμούς Κελσίου.
Τι να πρωτοπώ πχια;
Πώς να χωρέσουν 3 μήνες σε μία μόνο Κυριακάτικη σοφιτοκουβέντα; Θα σε έχω εδώ να διαβάζεις για καμιά βδομάδα συνεχόμενα! Εντάξει, πλάκα κάνω (μπορεί και όχι), αλλά αποφάσισα να κάνω part 2 που θα περιλαμβάνει καθαρά κάποια πράγματα για το ταξίδι στο Ροβανιέμι και θα μοιραστώ και πολλές φωτογραφίες μαζί σου! Αμέ, pinky promise!
Σε τριανταφυλλο-ασπάζομαι,
Αλεξάνδρα
