ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ… ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΜΕ “ΣΗΜΑΔΕΨΕ”

Κάποτε στο τρένο

Σου έχει τύχει ποτέ να σου χαρίσει βιβλίο ένας άγνωστος συνταξιδιώτης;
Εμένα ναι!

Το βιβλίο αυτό ήταν πολύ καθοριστικό ως προς το πώς βλέπω κάποια πράγματα για τη σχέση
μαμάς-παιδιού αλλά και γενικότερα γονέα-παιδιού.

Το βιβλίο που με σημάδεψε | Η ιστορία

Το καλοκαίρι πριν περάσω στο πανεπιστήμιο βρισκόμουν στην Αντίκυρα (παραθαλάσσιο χωριό του Νομού Βοιωτίας) για ένα πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Η επιστροφή μου στον Βόλο, όπου και έμενα μόνιμα τότε, έγινε με τρένο.
Αφετηρία; Η Λειβαδιά.

Δίπλα μου καθόταν μια κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά. Την είχα παρατηρήσει από πριν που περιμέναμε και οι δύο να επιβιβαστούμε. Ειδικά εκείνη την περίοδο, θεωρούσα πολύ περίεργο το να μην μιλήσεις με τον διπλανό σου σε ένα ταξίδι. Τι, έτσι στη μούγκα;!

Η αλήθεια είναι ότι πλέον θα πω “ανάλογα”! Οπότε πιάσαμε κουβέντα πριν καλά-καλά ανάψει η μηχανή.

Νοσηλευτική σπούδαζε. Ομολογώ δεν άντεξα πολύ με τις “αιματηρές” περιγραφές για ορισμένα περιστατικά που μοιράστηκε μαζί μου… Μετά από κάποια ώρα, με ρώτησε με τι ασχολούμαι, της είπα ότι μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο, ότι είχα κάνει την πρώτη μου προσπάθεια να φτιάξω μια ταινία μικρού μήκους (θα το συζητήσουμε άλλη φορά στο κουτί των αναμνήσεων αυτό), πως μου αρέσει να γράφω και πως έχω μια τάση προς τα κοινωνικά και τα δράματα (δράματα, κοινωνικά ζητήματα… καταλαβαίνεις… δεν έχει αλλάξει και πολύ κάτι μέσα στα 10 -γκουχ γκουχ- χρόνια).

Η Φλώρα κρατούσε ένα βιβλίο. “Τα ραντεβού με τη Σιμόνη” ήταν ο τίτλος στο σκουρόχρωμο εξώφυλλο.

Μιλούσαμε αρκετή ώρα. Τότε έκανε μια κίνηση που δεν περίμενα.

“Θέλω να το κρατήσεις εσύ. Πιστεύω θα σου αρέσει.” μου είπε δίνοντάς μου το βιβλίο.

Της ζήτησα να μου κάνει μια αφιέρωση. Ήταν 28/07/2010.

Το βιβλίο και οι σκέψεις μου

Διαβάζοντας το βιβλίο, κάτι μέσα μου μπήκε στη θέση του. Σαν να ωρίμασε μια εντύπωση που είχα ενστικτωδώς και μετατράπηκε σε μια πιο ολοκληρωμένη σκέψη χάρη σε αυτό το μυθιστόρημα.

Εξαίρετες οι λέξεις της Μάρως Βαμβουνάκη, οι οποίες συνθέτουν έναν κόσμο έτοιμο να τον εξερευνήσεις μόνο αν θέλεις πραγματικά να δεις “γυμνό” τον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να εξερευνήσεις τις πληγές σου και την πηγή τους. Ίσως να μην είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο όταν το διαβάζεις, όμως θα ανατρέξεις όταν θα είσαι. Θα ξαναγυρίσεις… γιατί θα θες να προχωρήσεις…

Στενοχωριέμαι και θυμώνω και μόνο στην ιδέα πως υπάρχουν χειριστικοί γονείς. Πως ζουν για να τρέφονται από τις προβολές των ναυαγισμένων τους ονείρων που επιβάλλουν καθημερινά στα παιδιά τους. Ή ακόμα χειρότερα… από τα “θέλω” των δικών τους γονιών που “δεν ήταν άξιοι” να εκπληρώσουν. Δέσμιοί τους ισόβια.

Όμως αυτά τα “παιδιά” όσα κεράκια και να σβήσουν στην τούρτα των γενεθλίων τους μετά τα 18 τους, τα κεράκια της ψυχής τους πάντα θα σταματούν στον αριθμό που τους τραυμάτισαν εκείνοι… εκείνος ή/και εκείνη.

Θλιβερό, τρομακτικό, σκοτεινό…
Λέξεις που κρατούν έναν άνθρωπο στάσιμο, καθηλωμένο, φυλακισμένο.
Πόσο λυπάμαι…

Αποσιώπησε, υποτάχθηκε, ανέχθηκε…
Ρήματα που θυμίζουν τη σιωπή των “ανήλικων” ενηλίκων και την ανάγκη τους να πιστέψουν. Σε αυτά τα ρήματα αφουγκράζεσαι τη θλίψη τους, την ανάγκη της αποδοχής από τη μαμά, από τον μπαμπά. Από τα άτομα που μας ορίζουν, που μας καθορίζουν, τα άτομα που αποτελούν το σημείο αναφοράς μας στον κόσμο.
Πόσο οδυνηρό…

Οργή, κραυγή, αγανάκτηση…
Λέξεις που σε κάνουν να βλέπεις την επανάσταση αυτών των “παιδιών”. Μια επανάσταση γεμάτη απελπισμένες προσπάθειες να ανέβουν στην επιφάνεια του πηγαδιού, σε αυτό που οι ίδιοι οι γονείς τους, τους έριξαν με τα βρώμικά τους χέρια μέσα σε έναν κουβά άδικων προσδιοκιών.
Κάποια παιδιά τα κατάφεραν και βγήκαν, όμως άλλα έμειναν στον βυθό εκείνων των ναυαγισμένων ονείρων με μια άγκυρα φτιαγμένη από εγωισμό και πληγές να ακινητοποιεί κάθε σημείο του “είναι” τους.

Πόσο άδικο…

Και τι κρίμα… τι κρίμα…

Στην Φλώρα
Γεια σου, Φλώρα! Ελπίζω να τύχει κάποτε να φτάσει αυτή η ιστορία σε σένα.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό το πραγματικά μοναδικό, εκπληκτικό και ανεκτίμητο δώρο.