Φωτογραφία
Bruno Ramos
❀ ❀ ❀
Σου έχει συμβεί να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι;
Σου έχει συμβεί να ξέρεις ή να νιώθεις πως έχεις να κάνεις πολλά, αλλά τελικά επιλέγεις να μένεις αδρανής; Ότι δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις και σε τι να εστιάσεις;
Σου έχει συμβεί να νομίζεις πως δεν έχεις ταλέντο ή να μην έχεις ένα χόμπι που να σε γεμίζει, ενώ βλέπεις τους γύρω σου να ασχολούνται με όσα αγαπούν;
Σου έχει συμβεί να σε έχουν καταπιέσει για να μην κάνεις αυτό που αγαπάς και αυτό να σε θυμώνει, να σε θλίβει;
Σου έχει συμβεί να σε αγχώνουν κάποια πράγματα που ο ίδιος κάνεις ή κάποιες καταστάσεις που βιώνεις;
Είναι ΟΚ, όλα είναι ΟΚ.
Και είναι ΟΚ, διότι υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε έτσι. Όπως κι αν αισθάνεται ο καθένας δηλαδή, γιατί είμαστε μοναδικοί και ο καθένας ζει τη δική του ζωή, έχει τα δικά του βιώματα, τα δικά του βάσανα, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του λύπες και χαρές.
Η κατάσταση που επικρατεί αυτές τις μέρες, λόγω του COVID-19, σαφώς μας αναγκάζει να μένουμε σε μια συνθήκη: #μένουμε_σπίτι (άσχετα που κάποιοι το έχουν δει πιο χαλαρά και βγαίνουν σαν να έκαναν μια ακόμα Κυριακάτικη βόλτα -έχουμε χάσει και τις μέρες!!!- στο πάρκο και τριγύρω στη γειτονιά, παίρνοντας καφεδάκι στο χέρι για να κάτσουν στο παγκάκι και να συζητήσουν τα κουτσομπολιά της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του έτους, της χιλιετίας, του Άρη, της Αφροδίτης και του γαλαξία ολόκληρου… Υποθέτω με την πρόφαση των αριθμών 2 και 6 κυρίως… Τι, όχι; Α, ζγνώμη, δεν κατάλαβα καλά;…).
❀ ❀ ❀
Είναι λογικό να φοβάσαι. Κι εγώ φοβάμαι. Μερικές φορές λίγο, άλλες φορές πολύ και άλλες πατώ κάτω τον φόβο με ό,τι βρω μπροστά μου, με ό, τι όπλα διαθέτω.
Είναι εντάξει να λυγίζεις. Λυγίζεις, όμως θα επανέλθεις.
Είναι φυσιολογικό να αγχώνεσαι. Αλλά είσαι εδώ, είσαι στο “τώρα” και μόνο αν εσύ το θες, θα το παλέψεις.
Για κάποιους η συνθήκη του να μένουν σπίτι φαντάζει όνειρο, μιας που πριν γίνει όλο αυτό δεν μπορούσαν να καθίσουν σπίτι όσο θα ήθελαν, είτε για τους εαυτούς τους, είτε για τα παιδιά τους ή και γενικότερα για αγαπημένους τους ανθρώπους.
Για άλλους -δυστυχώς- αυτή η συνθήκη μπορεί να σημαίνει “φυλακή” και βία… Αν γνωρίζουμε μια τέτοια περίπτωση κακοποίησης, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναφερθούμε στην αρμόδια αρχή. Να βοηθήσουμε όπως μπορούμε…
Για κάποιους ίσως είναι μια ευκαιρία να κάνουν κάτι που ήθελαν από καιρό να κάνουν, αλλά όλο δεν προλάβαιναν και όλο ξεφύτρωναν δικαιολογίες.
Για κάποιους άλλους ίσως είναι η ιδανικότερη πρόφαση να μείνουν μέσα, όπως θα έκαναν έτσι κι αλλιώς. Η καραντίνα αποτελεί απλώς την τέλεια δικαιολογία για να το κάνουν.
Άλλοι ίσως ήταν ήδη αναγκασμένοι να μένουν σπίτι για λόγους υγείας.
Βέβαια, δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίζονται και εργάζονται καθημερινά, ώστε να σώσουν ζωές, να μας παρέχουν τα απαραίτητα φάρμακα, τρόφιμα κ.λπ.
Επίσης, σε πολλά σπίτια οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με τα μικρά αξιολάτρευτα “τερατάκια”, τους μικροσκοπικούς “βάρβαρους” 24/7. Μια συνθήκη με την οποία κάποιοι μπορεί να μην είχαν έρθει και ποτέ αντιμέτωποι μέχρι τώρα.
Κοινός παρονομαστής; Η προσαρμοστικότητα.
❀ ❀ ❀
Μια ριζική αλλαγή μάς χτύπησε την πόρτα και… τώρα τι κάνουμε;
Πολλοί βιώνουν απολύσεις, ανεργία, μεγάλη μείωση μισθών, εκμετάλλευση, κοροϊδία. Κι από την άλλη δεν μπορεί… σίγουρα έχεις κάτι στη ζωή σου για το οποίο είσαι ευγνώμων.
Κλείσε τα μάτια σου, αργή εισπνοή… εκπνοή στον διπλάσιο χρόνο.
Συνέχισε μερικές φορές έτσι και φέρε στο νου σου όλα όσα κάνουν τη ζωή σου πιο φωτεινή. Σκέψου όλα τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τα γέλια που σου δίνουν δύναμη.
Όμως ας μην ξεχνάμε πως για κάποιους συνανθρώπους μας, η ζωή τους ίσως είχε αλλάξει ριζικά για άλλους λόγους και πριν από την κατάσταση που επικρατεί τώρα. Διότι στη ζωή δεν υπάρχει μόνο η “σωματική” καραντίνα στην οποία αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε. Υπάρχει και η ψυχική… αυτή που κάποιοι για χρόνια ολόκληρα επιλέγουν…
Αλλάζουμε συμπεριφορά ανάλογα με όσα αισθανόμαστε, όπως ένας χαμαιλέοντας που αλλάζει χρώμα όταν αλλάζει μια συνθήκη στη ζωή του. Κι όμως, δεν αλλάζει χρώμα επειδή αλλάζει το σημείο στο οποίο ακουμπάει. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ουσιαστικά, χρησιμοποιεί το σημείο αυτό για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Εάν φοβάται, εάν θέλει να προσελκύσει το αντίθετο φύλο, εάν θέλει να δείξει εξουσία, εάν επιλέγει να οπισθοχωρήσει.
Το όπλο του είναι η προσαρμοστικότητα, η δυνατότητά του να αλλάζει χρώματα για να πετύχει τον σκοπό του. Στην πραγματικότητα, η κινητήρια δύναμή του είναι όσα νιώθει και αυτά είναι που τον ωθούν στην αλλαγή.
Χαμαιλέοντας… Αυτό είναι και το θέμα του φετινού TEDxNKUA που διοργανώνει το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπως είχε ανακοινωθεί επίσημα πριν κάποιο διάστημα από την ομάδα.
Θεωρητικά, το συνέδριο θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί στις αρχές Απρίλη κι εγώ θα έγραφα και φέτος τα λόγια των παρουσιαστών, όμως τι να κάνεις; ? Κάποιους παράγοντες δεν μπορείς να τους υπολογίσεις η αλήθεια είναι, ειδικά αν ο ένας παράγοντας επιβάλλει να κλειστείς μέσα στο σπίτι. Θα σου μιλήσω όμως μια άλλη φορά στη σοφίτα για το TEDx αν σε ενδιαφέρει να μάθεις παραπάνω για αυτή την εμπειρία.
❀ ❀ ❀
Είναι περίεργο το ότι σχεδιάζουμε, προγραμματίζουμε διάφορα και τελικά γίνεται κάτι που ανατρέπει τα πάντα. Την καθημερινότητά μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, την οπτική που έχουμε για τη ζωή.
Οι άνθρωποι ξεχνάμε. Ξεχνάμε πολύ εύκολα και διαρκώς χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι να μας υπενθυμίζει πολλά πράγματα και κάποια από αυτά είναι πολύ βασικά, όπως η ευγνωμοσύνη για τα πιο “απλά” που συχνά θεωρούμε ως δεδομένα, ξεκινώντας από την αναπνοή.
Όμως δεν χρειάζεται να πάψουν να υπάρχουν όσα ήδη έχουμε για να είμαστε ευγνώμονες για αυτά. Αρκεί να το υπενθυμίζουμε και εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας συχνά-πυκνά. Κι ας γίνει η αρχή με κάθε πρωινή ανάσα να συνοδεύεται με ένα ειλικρινές “ευχαριστώ”.
Αυτό το διάστημα που περνάμε στο σπίτι, σε μια πρώτη φάση μάς έχει αποσυντονίσει.
Αν το να είσαι με κάποιον τρόπο παραγωγικός και έξτρα εργατικός σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, αυτό είναι υπέροχο.
Αν το να θες να χαλαρώσεις, να μην ασχοληθείς με κάτι ιδιαίτερα και να κοιτάζεις τον το ταβάνι σε καλύπτουν, και πάλι “αυτό είναι υπέροχο” θα σου πω.
Αν έχεις “εγκλωβιστεί” με το/τα “μικρά τερατάκια” σου, θα πω βοήθειά σου! Αλλά αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, θα σου πω ότι η μία μου ξαδέρφη έχει 5 παιδιά.
❀ ❀ ❀
Προσωπικά, είμαι άνθρωπος που επιλέγω να βλέπω το ποτήρι κάτι παραπάνω από μισογεμάτο.
Έτσι, επιλέγω να προσαρμοστώ, επιλέγω να βρω τι μαθήματα ήρθε να μου διδάξει αυτή η κατάσταση και έχω ήδη αρχίσει να εντοπίζω διάφορα. Επιλέγω να τα δω, να κάνω τις “ασκήσεις για το σπίτι” με πολλές σκέψεις, αμέτρητα ερωτήματα και διάφορα συμπεράσματα.
Ειλικρινά, αν υπήρχε ένα κουμπί που να μας “απενεργοποιεί” τις σκέψεις όταν ξαπλώνουμε, για να μας παίρνει ο ύπνος το βράδυ… πολύ θα το ήθελα!
Όμως και η σοφιτο-οικοδέσποινα (δηλαδή εγώ) χρειάζεται μια παύση. Την βάζω σε μια διαφορετική καραντίνα που από καιρό ήθελε και είχε ανάγκη, για δικούς της λόγους.
❀ ❀ ❀
Μια σκέψη από μένα προς εσένα, με αγάπη:
Δεν χρειάζεται να γίνεις ένας τελείως άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήδη είσαι.
Αρχικά, βρες ποιος είσαι. Προσπάθησε τουλάχιστον να στραφείς στον εαυτό σου και όχι μακριά από αυτόν, ειδικά όταν δεν τον γνωρίζεις.
Πώς; Δεν ξέρω σίγουρα να σου πω. Κι εγώ διαρκώς ψάχνω τους πιο ταιριαστούς τρόπους.
Παρατήρησε τον εαυτό σου, ρώτα αγαπημένους σου για τις συμπεριφορές σου, δες τι σου αρέσει να κάνεις, να τρως, να ακούς κ.λπ. Εντόπισε τις αδυναμίες σου και τα δυνατά σου σημεία. Σε τι έχεις κλίση; Δες τι σε ενοχλεί, τι δεν σου αρέσει. Στην τελική, ξεκίνα με εις άτοπον απαγωγή! Για τα υπόλοιπα μπορείς να αποφασίσεις και μετά από αυτή τη διαδικασία.
❀ ❀ ❀
Τώρα, είναι μια από τις καταλληλότερες περιόδους, για να κάνει (η σοφιτο-οικοδέσποινα πάντα) κάποια πράγματα που ήθελε εδώ και πολύυυ καιρό να κάνει, μιας που πριν έβρισκε πολλές δικαιολογίες (εντάξει, άρχισα να μιλάω στον εαυτό μου στο 3ο πρόσωπο -αγαπημένη μου ψυχολόγε, σου ‘ρχομαι!).
Τώρα είναι απλώς μια αφορμή. Οι ουσιαστικοί λόγοι είναι πάντοτε βαθύτεροι.
Σκέψεις, όρια, δημιουργία, επικοινωνία.
Μια αέναη διαδικασία.
Αφουγκράζομαι. Παρατηρώ. Επαναρποσδιορίζω.
Μια συνεχής προσπάθεια σε ένα ατελείωτο μονοπάτι αναζήτησης.
Και όσα σε κάνουν να ζεις, μην τα φοβάσαι. Να μην ξεχνάς τον εαυτό σου να φροντίζεις. Ό, τι κι αν συμβαίνει.
❀ ❀ ❀
Ευχαριστώ εσένα που ήσουν από την αρχή μέρος της σοφίτας μου και διάβαζες κάθε μου ιστορία.
Ευχαριστώ εσένα που μπήκες στην πορεία στη σοφιτοπαρέα μας.
Ευχαριστώ εσένα που ήρθες, μα για δικούς σου λόγους επέλεξες να μη μείνεις.
Ευχαριστώ εσένα που έρχεσαι που και που.
Ευχαριστώ εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές τώρα.
Σ’ ευχαριστώ. Δεν το θεωρώ δεδομένο.
❀ ❀ ❀
Προς το παρόν, μένουμε σπίτι και -αν έχεις όρεξη για διάβασμα- μπορούμε να πάμε μαζί μέσα από τη σοφίτα μου σε ένα μικρό “ταξίδι” αυτογνωσίας. Ίσως μπορέσουμε να ανακαλύψουμε πτυχές του εαυτού μας μέσα από μια “πειραγμένη” Αλφάβητο… πατώντας εδώ.
Κατά τα άλλα, η σοφίτα μου είναι γεμάτη ιστορίες! Γι’ αυτό δημιουργήθηκε άλλωστε. Για να σου κρατάει συντροφιά. Μπορείς να βρεις μυθοπλασία, κουτί των αναμνήσεων, σοφιτοκουβέντες-συνεντεύξεις και πολλές αμπελοφιλοσοφίες.
Και εύχομαι η 5 λεπτών ταινία μικρού μήκους, που δημιούργησα σε συνεργασία με υπέροχους συνεργάτες, να προσφέρει κάτι στην ψυχή σου. Δες την πατώντας εδώ.
Οπότε, θα επανέλθω… όταν επανέλθω, όπως επανέλθω, με όποιον ρυθμό.
Μέχρι τότε…
Καλή Ανάσταση ψυχής, σκέψεων, ιδεών, συναισθημάτων, ενσυναίσθησης!
Σε τριανταφυλλο-ασπάζομαι,
Αλεξάνδρα