ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ… #not

2K

Αχ, αυτή η εποχή κάθε χρόνο! Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω… βασικά, δεν θα γυρνούσα τον χρόνο πίσω!

Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπήρξε ποτέ άνθρωπος να χαρεί με τις πανελλήνιες εξετάσεις; ? Εάν τυχόν είσαι σε αυτή την κατηγορία (πόσες οι πιθανότητες πΧια;!), χαλάς τη φήμη που χτίζουν οι μαθητές τόσα χρόνια, να ξες (που λένε και στη Θεσσαλονίκη)…

Πω, πωωω… πανελλήνιες! Άλλοι κάνουν φέτος το “10 years challenge” με φωτογραφίες για το πώς ήταν τότε και πώς είναι σήμερα κ.λπ., ενώ εγώ ξαφνικά θυμήθηκα τις πανελλήνιες. Εντάξει, “υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση”, αλλά μην το παρεξηγείς. Να συμβαίνει άραγε επειδή μου λείπει το σχολείο, μιας που πέρασε μια δεκαετία; Όχι. Ξεκάθαρα ΟΧΙ. Το θέμα είναι ότι αρχίζουν οι εξετάσεις της 3ης λυκείου. (Do you see what I did there? ?)

Ας μιλήσει η βετεράνος μαθήτρια λοιπόν. Ολόκληρη δεκαετία είναι αυτή! Γκουχ, γκουχ… (οι μεγαλύτεροι από μένα μη ρίξετε ντομάτες για το ηλικιακό επειδή είμαι πιπίνι μπροστά σας ? #μη_ζηλεύετε!)

Story time!

Όποιος πέρασε με την 2η φορά στη σχολή του (ή και περισσότερες), ας σηκώσει το χέρι! Θα σηκώσω κι εγώ το χέρι, αμέ! Θες και πόδι; Και πόδι.

Δύο φορές έδωσα πανελλήνιες και δεν το χάρηκα κα-θό-λου (obviously…).

Καλώς ή κακώς, δεν γνωρίζουν όλοι ποιον κλάδο θέλουν να ακολουθήσουν (ή όπως αλλιώς θα λέγαμε “τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους”) και μάλιστα όταν είναι 17, 18 χρονών. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που ξέρουν.

Μπορεί στα 20, 25, 30 ή στα 40 σου να συμβεί κάτι, να ανακαλύψεις ότι δεν σου αρέσει η καθημερινότητά σου και να την αλλάξεις κάνοντας στροφή 180 μοιρών. Να βρεθείς να κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό, αυτό που αγαπάς. Πράγμα καθόλου εύκολο, όπως ίσως να ακούγεται.

Ξέρω ότι για τους 18χρονους οι αριθμοί όπως το 30, το 35 στην ηλικία (κι ας μη μιλήσω για 40-45+) φαίνονται… χμ… πώς να το θέσω ευγενικά; Τους φαινόμαστε παππούδες, βρε παιδί μου! Τουλάχιστον σε μένα έτσι φαινόντουσαν τόοοτε. ?? Μην κοιτάς που μικροδείχνω!

Όχι, όχι… μισό, να μην παρεξηγηθώ από τους 30+… γιατί κι εγώ τώρα προς τα ΄κει οδεύω (ξαναγκούχ!). Το οποίο ακούγεται πολύ παράξενο, έως και τρομακτικό μερικές φορές -σαν να περνάει κάπως γρήγορα ο χρόνος, τώρα που το βλέπω και το παρατηρώ… ?

My story

Η δική μου ιστορία ξεκινάει, όπως σου είπα, από όταν μπήκα στη διαδικασία να δώσω 2 φορές πανελλήνιες.

Καταρχάς (και όχι “καταρχήν”, μην τα ξαναλέμε!), είχα αποσυντονιστεί πάρα πολύ. Ξαφνικά, από εκεί που ξυπνούσα για το σχολείο νωρίς, μετά δεν χρειαζόταν να πηγαίνω. Ο οργανισμός μου αποσυντονίστηκε τελείως. Δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν κατάφερνα να ξυπνήσω την ώρα που θα “έπρεπε” για να διαβάσω. Στο μεταξύ, από το φροντιστήριο το γύρισα στα ιδιαίτερα (ευτυχώς για εμένα) και κάπως έτσι έφτασε η μέρα των εξετάσεων.

Και ας συνεχίσουμε με τα βασικά εκείνης της χρονιάς: Άγχος; Κλάμα; Ανασφάλειες; Οι ορμόνες της εφηβείας να κάνουν πάρτι, και μάλιστα after party; Άστο! Όλα αυτά επί Χ φορές. Ευτυχώς που είχα ανθρώπους να με στηρίζουν.

Βλέπεις, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την πρώτη σου “αποτυχία” (γιατί κάπως έτσι το βλέπεις τη στιγμή που σου συμβαίνει), είναι δύσκολο να μπεις στη διαδικασία να περάσεις για δεύτερη φορά αυτό το μαρτύριο. Το ότι τη δεύτερη φορά δεν έχεις σχολείο είναι μεν θετικό, γιατί δίνεις βάση μόνο στα μαθήματα που πρέπει να γράψεις στο τέλος. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το περνάς και πιο ανώδυνα. Άπειρα “μπράβο” σε όσους τα κατάφεραν με την πρώτη και άλλα τόσα σε όσους είχαν το κουράγιο να δώσουν παραπάνω!

Δεν μου τα λέγατε πιο νωρίς να ξέρω…

Καταλαβαίνω απόλυτα το πόσο αγχωτική είναι αυτή η διαδικασία των εξετάσεων, trust me.

Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν βοηθάει ιδιαιτέρως. Πριν καν ξεκινήσει το λύκειο “αναγκάζεσαι” να πας φροντιστήριο, γιατί για κάποιον περίεργο λόγο δεν παίρνεις από το σχολείο τη γνώση που υποτίθεται ότι προσπαθούν να σου περάσουν.

Και δεν είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις μαθήματα εκτός σχολείου εάν είσαι αδύναμος σε μαθηματικά, φυσική, αρχαία κ.λπ. και θες να βελτιωθείς. Αλίμονο! Ίσα-ίσα, μπορεί να βοηθήσει. Κι ας μην ξεχνάμε όλες τις εξοσχολικές δραστηριότητες και τις ξένες γλώσσες…

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη και αυτοί οι καθηγητές, οι οποίοι σε νοιάζονται, σε εμπνέουν και προσπαθούν για το καλύτερο.

Το μετά

Όλη αυτή η ψυχοφθόρα ιστορία τελείωσε για μένα και… τσουπ! Βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Μυτιλήνη (ωραίες εποχές και άλλες ιστορίες για να μοιραστώ μαζί σου αργότερα!). Ήταν εκείνο το καλοκαίρι, πριν μάθω τα αποτελέσματα, που η Φλώρα, η κοπέλα που γνώρισα στο τρένο “Λειβαδιά-Βόλος”, μου χάρισε το βιβλίο για το οποίο σου είχα μιλήσει εδώ πριν λίγο καιρό.

Θέλω απλώς να θυμάσαι πως αν φοβάσαι για τους “κακούς” βαθμούς ή για το αν είσαι “μέτριος” μαθητής, αυτό
ΔΕΝ σημαίνει αυτόματα 1) πως ισχύει, και 2) ότι μετά το σχολείο συμβαίνει το ίδιο.

Θα σου πω για την προσωπική μου εμπειρία, δηλαδή κάτι πιο “χειροπιαστό”:
Σχολείο →  Μέτριοι βαθμοί, όχι πολύ καλή στην έκθεση.
Μετά το σχολείο → Τελείωσα στην ώρα μου το πανεπιστήμιο, είπα τον όρκο και ασχολούμαι με τη γραφή.

To μόνο σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται να πεις τον όποιον όρκο για να καταλάβεις ότι τα έχεις καταφέρει.
Αρκεί ο αντίστοιχος “όρκος” να σημαίνει κάτι για σένα. Αυτό που θέλεις.
ΔΕΝ καθορίζουν την πορεία σου οι βαθμοί του σχολείου.

Όχι, δεν έχω λυμένα όλα μου τα προβλήματα και ούτε θα σου πω “κάνε αυτό” και τότε θα τα καταφέρεις. Δεν υπάρχει μαγικός τρόπος. Αλλά ξέρω πως κάθε μέρα προσπαθώ. Κάποιες φορές είμαι αποφασισμένη και άλλες φορές καθόλου. Κάποιες φορές πιστεύω ότι μπορώ και άλλες όχι. Αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και θυμάμαι για πού ξεκίνησα. Όπως επίσης βλέπω και τα νέα μονοπάτια που μου ανοίγονται ή τα δημιουργώ μόνη μου. Και αν με εξελίσσουν, γιατί να μην τα ακολουθήσω;

Κι αν όλα σου φαίνονται μαύρα σήμερα, αύριο είναι μια νέα μέρα, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις αυτή τη στιγμή.

Πολλή υπομονή, αφοσίωση στον στόχο, επιμονή και προσπάθεια, my friends!

Η ζωή είναι ωραία.
Αναπνέεις, είσαι εδώ και έχεις την ευκαιρία να καταφέρεις όσα ονειρεύεσαι!

Και τώρα;

Καταλαβαίνω πως όλα τα κύτταρά σου φωνάζουν “SOS”, αλλά είναι μια ακόμα εξέταση και θα περάσει. Ένα επαναληπτικό διαγώνισμα που αποτελείται από όλα τα επαναληπτικά διαγωνίσματα της χρονιάς.

Σε έναν βαθμό παίζει κάποιον ρόλο για την πορεία σου· δεκτό.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι, ακόμα κι αν δεν περάσεις και δεν θες να ξαναδώσεις, δεν μπορείς να συνεχίσεις με άλλα μέσα και τρόπους για να μείνεις στην πορεία που διάλεξες να ακολουθήσεις. ? Και δεν εννοώ παράνομους τρόπους, μη βιάζεσαι να χαρείς ?

Εξάλλου μπορεί αυτό που θέλεις να μην απαιτεί καν πανελλήνιες.

Κι αν δεν περάσω;

Σου έχω νέα… ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ!

Παρά μόνο περισσότερη δύναμη πρέπει να πάρεις από αυτό. Οπότε αν τυχόν πάνε όλα στραβά και αισθανθείς τον Μέρφι και τον νόμο του να σε γυροφέρνουν, εκμεταλλεύσου το.

Μόλις τελειώσει όλη αυτή η διαδικασία, πάρε τον χρόνο σου, παρατήρησε τι δεν πήγε καλά, αλλά και τι δούλεψε, τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα και τι θα μπορούσες να είχες αποφύγει. Προσπάθησε να καταλάβεις κυρίως το “γιατί” πήγε στραβά αυτό που πήγε στραβά και στη συνέχεια να βρεις το “πώς” θα το βελτιώσεις. Αρκεί να ασχοληθείς.

Και στην τελική, γιατί να μην ασχοληθείς; Τη ζωή σου πας να ζήσεις!

Στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Κι αν δεν πάνε καλά, τότε δεν είναι το τέλος.

Η λύση δεν είναι στο “μην αγχώνεσαι” που μπορεί να ακούς, αλλά στο πώς θα το διαχειριστείς.

Βαθιές και αργές αναπνοές όταν νιώθεις αυτό το χτυποκάρδι, όταν αισθάνεσαι το στομάχι να πετρώνει και τη ζαλάδα να κοντοζυγώνει.

Επίσης, πιές νεράκι (μη μείνουμε στον τόπο και από άγχος και από αφυδάτωση… δεν το δέχομαι, jamais!).

Και φυσικά γράψε όσα ξέρεις παλεύοντάς το μέχρι το τέλος (#no_choice -εκτός αν είναι multiple).

Αυτά ισχύουν και για τα φοιτητικά και για τα όποια χρόνια, βεβαίως-βεβαίως! ?

Εύχομαι ο καθένας να βρει τι είναι αυτό που αγαπάει αληθινά, αυτό που τον γεμίζει και αυτό να κάνει στη ζωή του. Σε όποια ηλικία κι αν είναι.

Καλή επιτυχία λοιπόν!

Υ.Γ.  Θέλω να ξέρεις πως εγώ έδωσα με κατευθύνσεις και όχι με δέσμες, ε! Βέβαια, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη η τεχνολογική κατεύθυνση. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι… δεν ξέρω αν υπάρχουν και οι κατευθύνσεις…
Υπάρχουν; ? Αν δεν υπάρχουν, πες μου κατευθείαν από πού να πάω να πέσω! ? ?? #γριετζούλι