Ξεχνάω πώς είναι να είμαι παιδί, καθώς εγκλωβίζομαι στους φόβους μου· εκείνους που συνηθίζουν να αποκτούν οι «μεγάλοι» όσο περνάει…
Εμπιστεύομαι λάθος ανθρώπους και το καταλαβαίνω όταν πια είναι ήδη αργά. Εμπιστεύεσαι δίχως να περιμένεις ανταλλάγματα. Εμπιστεύεται με τα μάτια…
Ρωτάω για να μου πεις τι κάνεις, αλλά προσποιούμαι πως ακούω όσα μου απαντάς. Ρωτάς αδιάκριτα για τη ζωή εκείνου…
Απομυθοποιώ εσένα και την επιρροή που κάποτε ασκούσες πάνω μου· πια δεν σου το επιτρέπω.Απομυθοποιείς την ιδανική ζωή που άλλοι διάλεξαν…
Νομίζω και υποθέτω πολλά για τους γύρω μου, όμως μπορεί τελικά να αποδειχθεί ότι όλα αυτά που φαντάζομαι… δεν ισχύουν.…
Κλίνοντας το “Ω” Ωριμάζω όταν αφήνω το «εγώ» μου να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ωριμάζεις όταν αποδέχεσαι τα λάθη σου…
Λυπάμαι για όσα λόγια σου είπα, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα τα χείλη μου αυτά να ξεστομίσουν. Λυπάσαι τα κορμιά…
Παραδίνομαι στα συναισθήματα που με κυριεύουν και αγχώνομαι, ξεσπώ, χαίρομαι, κλαίω, αγαπώ… χωρίς όρια. Παραδίνεσαι στους πόθους σου· άοπλα, αμίλητα,…
Τρέμω στην ιδέα πως σε χάνω. Τρέμεις όταν σε αναστατώνουν αυτά που ακούς και αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν. Τρέμει…
Διώχνω τους φίλους μου όταν θέλουν να με βοηθήσουν σε διάφορες δύσκολες φάσεις της ζωής μου. Διώχνεις τις θετικές σκέψεις…