Θέλω να είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος. Το εύχομαι, αλλά βουλιάζω στην αδράνεια.
Θέλεις να πάψουν να σε ταλαιπωρούν και να σε εκμεταλλεύονται, αλλά συνεχίζεις να αφήνεις το σώμα σου και την ψυχή σου στο βωμό της απληστίας τους.
Θέλει να της πάρουν οι γονείς της το πανάκριβο φόρεμα που είδε στη βιτρίνα κι εκείνοςθέλει το ηλεκτρονικό της τελευταίας κυκλοφορίας.
Θέλουμε να αποκτήσουμε όσα περισσότερα γίνεται με το λιγότερο δυνατό ψυχολογικό,οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Θέλετε να είστε στο επίκεντρο της προσοχής, κι όμως… ο θρόνος δεν σας ανήκει.
Θέλουν να ζουν στο δράμα τους εγκλωβισμένοι κι ας κλαιν και λεν πως άλλο δεν αντέχουν.
Κάπως έτσι θέτω, θέτεις, θέτει, θέτουμε, θέτετε, θέτουν όρους και περιορισμούς. Αναλωνόμαστε σε καταστάσεις, οι οποίες δεν μας εξελίσσουν. Αντίθετα, μένουμε οικειοθελώς σε έναν τρόπο ζωής που δεν συνάδει με όσα πιστεύουμε, περιμένοντας από άλλους να μας σώσουν, περιμένοντας από άλλους να δουλέψουν για εμάς, περιμένοντας από τους γύρω μας να μας φροντίσουν.
Περιμένοντας… περιμένοντας… περιμένοντας…
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας και να στηριχτούμε στη δύναμη που οι ίδιοι έχουμε; Να έρθουμε αντιμέτωποι με τους φόβους και τις ανασφάλειές μας.
Τότε, ίσως μάθουμε να ζητάμε και να απαιτούμε από τον εαυτό μας πρώτα κι έπειτα από όλους τους άλλους.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Christopher Hiew
