Κλίνοντας το “Φ”
Φοβάμαι όταν πληγώνω κι όταν με πληγώνουν.
Φοβάσαι γιατί αλλιώς τα περίμενες και προς άλλη μεριά σου γνέφει η μοίρα να πας.
Φοβάται τις νύχτες που μένει μόνος κι εκείνη φοβάται να ξενυχτάει χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα.
Φοβόμαστε όσα δεν έγιναν ακόμη, μα και εκείνα που έμειναν μισά.
Φοβάστε την αυτογνωσία και την ανακάλυψη της δύναμης που κρύβεται πίσω απ’ τα ερείπια.
Φοβούνται να αρθρώσουν λέξεις αλήθειας και άλλοι φοβούνται να αποδεχτούν την αλήθεια.
Ο κόσμος μετατρέπεται σε σύστημα εκούσιας παράλυσης. Κι έτσι γίνομαι, γίνεσαι, γίνεται, γινόμαστε, γίνεστε, γίνονται ψυχικά δυσκοίλιοι, μένοντας στη σκιά του φόβου.
Μαζεύουμε τα απομεινάρια από τους εφιάλτες κάτω από το χαλάκι του μυαλού μας, καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια, αντί να καθαρίσουμε κάθε σπιθαμή του για να καταφέρουμε να δούμε λίγο πιο καθαρά.
Ίσως, όμως, κάποιες φορές χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να μας δείξει τον δρόμο και αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει δυνατούς και όχι αδύναμους. Το να ζητάμε ένα χέρι να μας κρατήσει και να μας στηρίξει θέλει μεγάλο θάρρος.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
© Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Dương Nhân