Λυπάμαι για όσα λόγια σου είπα, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα τα χείλη μου αυτά να ξεστομίσουν.
Λυπάσαι τα κορμιά που κάποτε αγκάλιαζες δίχως τη θέρμη της καρδιάς σου. Σε τούτη την περίπτωση καλύτερα να λυπηθείς τον εαυτό σου.
Λυπάται τον διπλανό του, αλλά πιο πολύ λυπάται που δεν μπορεί να φτάσει ούτε στο ελάχιστο από αυτά που κατάφερε κάποιος άλλος.
Λυπόμαστε για τις ώρες που αδίκως χάνουμε όποτε πέφτουμε σε ψυχικό λήθαργο.
Λυπάστε για τον εγκλωβισμό που αισθάνεστε και φοβάστε να τολμήσετε κάτι καινούργιο όταν αντιλαμβάνεστε πως άρχισε να πνέει ο άνεμος των αλλαγών.
Λυπούνται τον χρόνο που σπατάλησαν σε παρέες που τίποτα δεν είχαν να τους προσφέρουν και παράλληλα ήταν αλλού στραμμένος ο νους τους.
Έτσι, απουσιάζω, απουσιάζεις, απουσιάζει, απουσιάζουμε, απουσιάζετε, απουσιάζουν από το «τώρα» και όσα αισθανόμαστε αληθινά. Ταΐζουμε τους εαυτούς μας με ψευδείς δικαιολογίες. Δεν ζούμε το παρόν, αποφεύγουμε το παρελθόν και ψάχνουμε οικόπεδο για να χτίσουμε ένα μέλλον πάνω σε σάπια θεμέλια. Θεμέλια, τα οποία αργά η γρήγορα θα καταρρεύσουν.
Αυτόν ονειρευόμαστε ως ιδανικό για εμάς τρόπο ζωής;
Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιτέλους τον εαυτό μας και τις πληγές μας κατάματα;
Δε μας φταίνε συνεχώς και αδιάκοπα οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι.
Ίσως επειδή τελικά… όλα πηγάζουν από μέσα μας πρώτα.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
