Τελικά αυτό που μένει είναι αυτό που δίνεις.
Μένω και επιμένω σε καταστάσεις που με φθείρουν.
Μένεις σε μια σχέση επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου. Τρέμεις και μόνο
στην ιδέα να έρθεις αντιμέτωπος με την αυτογνωσία.
Μένει στα στερεότυπα που έχουν ριζώσει μέσα του, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ του να βγει απ’ τα δεσμά τους.
Μένουμε σε έναν τόπο, όπου οι περισσότεροι αδιαφορούν για τους γύρω τους και
επιλέγουν το αδιέξοδο του «εγώ».
Μένετε στην εικόνα κάποιων καταστάσεων, πραγμάτων και ανθρώπων προσπερνώντας την ουσία.
Μένουν λαβωμένοι σε όσα έγιναν παλιά, χωρίς το παραμικρό δείγμα θέλησης να συνεχίσουν τη ζωή τους. Διότι -πράγματι- δεν είναι λίγες οι φορές που είναι δύσκολο.
Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές τις οποίες ζούμε για να ονειρευόμαστε. Υπάρχουν κι εκείνες που ζούμε απλώς για ν’ ανασαίνουμε. Υπάρχουν, όμως, και οι ακόμα πιο σκοτεινές.
Αφήνομαι, αφήνεσαι, αφήνεται, αφηνόμαστε, αφήνεστε, αφήνονται στο ρεύμα της στιγμής χωρίς να συνειδητοποιούμε πως ασφυκτιούμε με το να εθελοτυφλούμε. Παγιδευόμαστε στην αδράνεια, στον εγωισμό και στη μιζέρια. Είναι πιο εύκολο να παραιτηθούμε από το να αγωνιστούμε.
Τι κι αν το δεύτερο έχει πιο μεγάλο βαθμό δυσκολίας; Το οφείλουμε στον εαυτό μας.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
