Νομίζω και υποθέτω πολλά για τους γύρω μου, όμως μπορεί τελικά να αποδειχθεί ότι όλα αυτά που φαντάζομαι… δεν ισχύουν.
Νομίζεις πως μπορείς να κρατήσεις κάποιον «σκλάβο» του λόγου σου επειδή έχεις πειθώ. Ξεχνάς, όμως, ότι ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του για το εάν θα είναι το «θύμα». Αργά ή γρήγορα αναγνωρίζει πως ηθελημένα είναι δέσμιός σου και μένει στην ωραιοποιημένη συναισθηματική φυλακή που, σαν αλαζόνας βασιλιάς, προσφέρεις.
Νομίζει πως όσα ήδη έχει είναι δεδομένα και δεν χρειάζεται να αγωνίζεται και να προσπαθεί για αυτά καθημερινά.
Νομίζουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά η αληθινή διάσταση των πραγμάτων είναι διαφορετική. Είμαστε το κέντρο του «εγώ» μας.
Νομίζετε ότι μπορείτε να κρίνετε τους γύρω σας με βάση τη δική σας συμπεριφορά και ηθική, όποια κι αν είναι αυτή. Όμως αυτά δεν είναι για όλους το ίδιο.
Νομίζουν πως όλα μπορούν να αποκτηθούν με το χρήμα, χωρίς κόπο. Τέτοιες επενδύσεις όμως, δεν θα είναι πάντα καρποφόρες.
Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας· υπάρχει μια τέτοια τάση. Περιμένω, περιμένεις, περιμένει, περιμένουμε, περιμένετε, περιμένουν πρώτα οι άλλοι να κατανοήσουν και να σεβαστούν όσα έχουμε στην ψυχή μας και στο κεφάλι μας, ενώ εμείς δεν κάνουμε το ίδιο για εκείνους.
Ενσυναίσθηση· εκεί είναι που πάσχουμε. Κρίμα που δεν το αναγνωρίζουν όλοι πως είναι ένας δρόμος προς τη βελτίωση των διαπροσωπικών μας σχέσεων και της ζωής μας γενικότερα.
Επικεντρωνόμαστε στην κτητικότητα, μέχρι που μια μέρα δεν αντέχουμε πια να νομίζουμε και να υποθέτουμε τίποτα. Απλώς θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, ώστε επιτέλους να την αντιμετωπίσουμε και να ζήσουμε όπως αληθινά ονειρευόμαστε.
Παύουμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με ειλικίνεια και θεωρούμε δεδομένο ότι οι άλλοι πρέπει να μας αντιμετωπίζουν με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει εάν πρώτα δεν είμαστε ειλικρινείς με τον ίδιο μας τον εαυτό και δεν τα βρούμε μαζί του.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Pixabay
