Ξεχνάω πώς είναι να είμαι παιδί, καθώς εγκλωβίζομαι στους φόβους μου· εκείνους που συνηθίζουν να αποκτούν οι «μεγάλοι» όσο περνάει ο καιρός.
Ξεχνάς πως έχεις και υποχρεώσεις πέρα από τα δικαιώματά σου.
Ξεχνάει να ρωτάει τους αγαπημένους του πώς αισθάνονται, γιατί έχει μάθει να είναι στο επίκεντρο της προσοχής. Απαιτεί οι άλλοι να νοιάζονται όταν ο ίδιος αδιαφορεί.
Ξεχνάμε πως η ζωή έχει πολλές χαρές και ομορφιές. Αλλά τις κρύβουμε με έναν ασήκωτο μανδύα που είναι κεντημένος με μοιρολατρία.
Ξεχνάτε τι σημαίνει ενότητα και αφήνεστε στη μονάδα, όμως οι ανθρώπινες σχέσεις δε λειτουργούν έτσι -είτε σας αρέσει είτε όχι.
Ξεχνούν όσα έζησαν κι όσες δυσκολίες συνάντησαν για να φτάσουν εκεί που είναι τώρα. Αρνούνται να μάθουν, τόσο από τα λάθη όσο και από τις όμορφες στιγμές που πέρασαν.
Σπαταλάω, σπαταλάς, σπαταλάει, σπαταλάμε, σπαταλάτε, σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο σε μικρά κι ανούσια πράγματα. Προσπερνάμε τις χαρές της ζωής, ακόμα και τις πιο μικρές αλλά σημαντικές -ό, τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Λέμε πως είμαστε θύματα της μοίρας, πως δεν ήταν γραφτό να είμαστε όλοι σπουδαίοι σε αυτόν τον κόσμο. Καρφώσαμε πάνω μας την ταμπέλα με τη λέξη «ΘΥΜΑ» με τα ίδια μας τα χέρια.
Σαφώς είναι πιο εύκολο να ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους.
Όμως, εν τέλει, εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε την πορεία μας.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
freestocks
