Ρωτάω για να μου πεις τι κάνεις, αλλά προσποιούμαι πως ακούω όσα μου απαντάς.
Ρωτάς αδιάκριτα για τη ζωή εκείνου που έχεις απέναντί σου και περιμένεις χαιρέκακα τη στιγμή που θα “διαβάσεις” σημάδια στενοχώριας ή δυστυχίας στο βλέμμα.
Ρωτάει αν θέλω να ακούσω την αλήθεια και δίχως να προλάβω κάτι να πω, μου επιβάλλει τη δική του/της αλήθεια. Και τότε γίνεται έντονη η απουσία της ενσυναίσθησης.
Ρωτάμε να μάθουμε για τις ζωές των άλλων από περιέργεια και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον.
Ρωτάτε για το παρελθόν, χωρίς να λαμβάνετε υπόψη τα λάθη που έγιναν τότε και βιάζεστε να ζήσετε το μέλλον, αγνοώντας το παρόν.
Ρωτούν γιατί “χάθηκαν” οι άνθρωποι που κάποτε είχαν στο πλευρό τους, ξεχνώντας πως αυτό είναι καρπός των πράξεών τους.
Συνεχώς παραπονιέμαι, παραπονιέσαι, παραπονιέται, παραπονιόμαστε, παραπονιέστε, παραπονιούνται. Λέμε πως κανείς δεν μας ακούει, κανείς δεν μας καταλαβαίνει. Μήπως τελικά πρέπει να αναρωτηθούμε… τι πάει στραβά; Τι μερίδιο ευθύνης έχουμε εμείς οι ίδιοι σε αυτό;
Πολλές φορές μιλάμε για αλήθεια, αλλά τελικά σε ποια αλήθεια αναφερόμαστε; Εκείνη με την οποία θα προσφέρουμε τη βοήθειά μας στον άλλον ή εκείνη που θα βοηθήσει τον εγωισμό μας να ανέβει στο μεσαίο βάθρο για να αισθανθούμε «ανώτεροι» και να τον θρέψουμε;
Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε, αλλά όχι να ακούμε προσεκτικά τον συνομιλητή μας. Τα χείλη μας συνεχώς ξεστομίζουν λέξεις, αλλά τα αυτιά μας έχουν συνηθίσει να μένουν κλειστά.
Σταματήσαμε να ακούμε τους άλλους, όπως επίσης πάψαμε να αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας…
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Jeswin Thomas
