Τρέμω στην ιδέα πως σε χάνω.
Τρέμεις όταν σε αναστατώνουν αυτά που ακούς και αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν.
Τρέμει από το κρύο κι εύχεται να είχε έναν άνθρωπο στο πλευρό του, ώστε η αγκαλιά του να γιατρέψει κάθε κοφτερή νιφάδα μοναξιάς.
Τρέμουμε στην ιδέα πως βρισκόμαστε κάπου ή σε μια κατάσταση με την οποία δε νιώθουμε άνετα. Τρέμουμε όταν δεν είμαστε στο «στοιχείο» μας. Φοβόμαστε να προχωρήσουμε.
Τρέμετε να αναγνωρίσετε το λάθος σας. Ο εγωισμός σας είναι πιο φουσκωμένος κι από ένα περήφανο παγώνι.
Τρέμουν στην ιδέα πως θα πάψουν να είναι αρεστοί σε ορισμένους ή ακόμη και στο σύνολο, στο όλο. Αρνούνται τη μοναδικότητά τους. Δέχονται να συμβιβάζονται στα όνειρα που άλλοι δημιούργησαν γι’ αυτούς.
Τρέχω, τρέχεις, τρέχει, τρέχουμε, τρέχετε, τρέχουν μακριά από τη ζωή την ίδια. Ακολουθούμε τη ρουτίνα ενός μαραθωνίου που θέλουμε να σπάσουμε, αλλά δε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε.
Ακόμα και η αδράνεια είναι επιλογή. Όταν δεν επιλέγουμε, αφήνουμε άλλους να το κάνουν για εμάς.
Κι αυτό επιλογή είναι.
Είναι, όμως, σημαντικό να προτρέπουμε τον εαυτό μας να εξελίσσεται και να τον ωθούμε με κάθε πράξη να συμβάλλει με ένα λιθαράκι στο να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και όχι να τα κατεβαίνουμε κουτρουβαλώντας.
Ας τρέχουμε με τη ζωή και όχι μακριά της.
Ας είμαστε εμείς η ζωή.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
© Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Kira Schwarz
