Κλίνοντας το “Υ”
Υποτιμώ τις δυνατότητές μου και αμφιβάλλω για όσα θέλω να τολμήσω.
Υποτιμάς την αντίληψή μου και νομίζεις πως περνάς απαρατήρητος, σαν κλέφτης που θες να πάρεις από εμένα ό,τι πολυτιμότερο έχω και δεν σου ανήκει.
Υποτιμάει εκείνον που “ντύνει” για εχθρό του.
Υποτιμάμε τη ζωή και όσα καλά συναντάμε στον δρόμο μας.
Υποτιμάτε όσους παλεύουν να φτάσουν από την αφετηρία στο τέρμα και βρίσκονται ακόμη στην αρχή της διαδρομής.
Υποτιμούν όσους και όσα θεωρούν δεδομένα αψηφώντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει να χάσουν αυτούς που αγαπούν, ακόμα και τον εαυτό τους.
Επιτρέπω, επιτρέπεις, επιτρέπει, επιτρέπουμε, επιτρέπετε, επιτρέπουν να μπαίνει η ζωή και οι άνθρωποι σε κουτάκια-παγίδες. Κουτάκια έπαρσης που άλλοτε τοποθετούμε στο ψηλότερο ράφι, άλλοτε στο μεσαίο και άλλες φορές στο πιο χαμηλό ανάλογα με τη ζήτηση και την επιθυμία.
Καταφέρνουμε κάτι και ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε, ποιοι μας βοήθησαν, πόσο παλέψαμε και μοχθήσαμε. Όπως επίσης παρασυρόμαστε και ξεχνάμε πως και οι άλλοι βρίσκονται σε έναν καθημερινό αγώνα για να φτάσουν σε ό,τι έχουν ονειρευτεί. Όπως εκείνοι, έτσι κι εμείς. Μέχρι να ανοίξει η πόρτα στην αλαζονεία…
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Skitterphoto
