Φωτογραφία: Janko Ferlic
Η δύναμη της αγκαλιάς
Από μωρά αναζητούμε την αγκαλιά, γιατί έτσι αισθανόμαστε στοργή και ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν αλλάζει μεγαλώνοντας -άσχετα με το αν κάποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο εκδηλωτικός.
Μια αγκαλιά μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση, να σε γαληνέψει, να σε γιατρέψει. Μπορεί να σου δώσει δύναμη και ενέργεια να συνεχίσεις τη μέρα σου ή να την ολοκληρώσεις με ηρεμία, με λύτρωση, με ανακούφιση.
Το συνειδητοποίησα κυρίως αφότου άρχισα να ασχολούμαι με το αργεντίνικο tango (ο τόνος στο “a” και προφέροντας το “n”, παρακαλώ!). Αλλά κάθε φορά που αγκαλιάζω κάποιον και εκτός χορού, πια το παρατηρώ. Μου είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει να κάνει με τον χορό, αλλά με την ίδια την αγκαλιά.
Δεν μπορώ να σου δώσω μια «χλιαρή» αγκαλιά. Δεν γίνεται. Διότι, όταν σε αγκαλιάζω, σε αφήνω να μπεις στον προσωπικό μου χώρο. Άρα συνειδητά συμβαίνει και σου το επιτρέπω. Όπως μου το επιτρέπεις κι εσύ.
Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί σε αγκαλιάζω;
Για να σου μεταφέρω την ενέργειά μου και να μου μεταφέρεις τη δική σου, είτε γνωριζόμαστε καλά είτε όχι. Αναπτύσσουμε μια σχέση «δούναι και λαβείν». Σε αγκαλιάζω για να σου δείξω ότι χάρηκα που σε είδα, κι ας έχουμε να τα πούμε καιρό ή ακόμα κι αν τα λέγαμε μόλις πριν λίγο. Κάποιες φορές το κάνω για να σου δείξω πως νοιάζομαι ή και για να σου δώσω δύναμη. Άλλες φορές απλώς για να σου δείξω πως δεν χρειάζεται τίποτα να μου πεις και δεν έχω σε καμία περίπτωση τέτοια απαίτηση. Απλώς αγκάλιασέ με κι εγώ θα καταλάβω… δεν θα σε κρίνω. Θα αφουγκραστώ και θα σεβαστώ τη σιωπή σου.
Αν περνάς μια δύσκολη περίοδο κι εγώ σε αγκαλιάσω, δεν λέω πως τα προβλήματά σου θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας… όμως θα μαλακώσουν, θα κατευνάσει ο θυμός, η πικρία, η στενοχώρια. Θα ελαφρύνουν οι ώμοι σου για λίγο από το βάρος που μόνος κουβαλάς. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζω περί τίνος πρόκειται. Θα γεμίσεις ενέργεια, θα νιώσεις πως ακόμα κι αν δεν ήθελες να μοιραστείς τις σκέψεις σου, οι σκέψεις σου ταξίδεψαν μέσα απ’ την αγκαλιά σου στη δική μου. Και αυτές τις σκέψεις τις κρατήσαμε μαζί για μερικές στιγμές.
Σου ανοίγω την αγκαλιά μου, γιατί θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σε όλο αυτό το χάος που ενδεχομένως να βιώνεις, για να σου προσφέρω ασφάλεια, συμπόνια, κατανόηση, θετική ενέργεια.
Εσύ θα πάρεις εκείνα που έχεις περισσότερο ανάγκη, όποτε -κι αν- θες.
Κι αν περνάω εγώ από κάποια στενοχώρια ή δύσκολη στιγμή -ακόμα και χωρίς να το ξέρεις-, θα μου δώσεις εσύ εκείνα που έχω περισσότερο ανάγκη, αν θες πραγματικά να επικοινωνήσουμε.
Έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με ένα φιλί; Όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, η πρώτη αντίδραση δεν είναι να φιλήσεις τον άλλον, αλλά να τον αγκαλιάσεις. Όταν συμβαίνει κάτι ευχάριστο, το σώμα μας έχει πρώτα την τάση να αγκαλιάσει τον άλλον και όχι να τον φιλήσει.
Μπορεί να με ρωτήσεις «Μα δεν διαφέρει η αγκαλιά ανάλογα με το ποιον έχεις απένταντί σου; Φίλο, σύντροφο, συγγενή ή απλώς έναν γνωστό σου;».
«Διαφέρει» θα σου πω, έτσι πιστεύω δηλαδή. Όμως η βάση και η ουσία είναι μία· η αγκαλιά είναι θεραπευτική και δεν διακρίνει απαραίτητα το φύλο ή τη φύση της σχέσης.
Σημασία έχει ότι είμαι εδώ και είσαι εδώ. Σε αυτή την αγκαλιά που σκοπό έχει τη συμπαράσταστη, την ανταλλαγή συναισθημάτων, την επούλωση πληγών, την επικοινωνία, την ενσυναίσθηση.
Αν και πάντα υπάρχουν οι φορές που είναι καλό να αγκαλιάζουμε και μόνοι μας τον εαυτό μας. Να του λέμε πως είμαστε παρόντες και τον φροντίζουμε, πως είμαστε εδώ για αυτόν έστω να τον ακούσουμε, με νου και σώμα. Να του λέμε να μην φοβάται, να μην λυγίζει. Κι αν φοβηθεί, αν λυγίσει, δεν πειράζει. Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες. Τότε θα αγκαλιάσουμε κι αυτές, ώστε από άγριες κι ανήμερες να γίνουν πιο ανεκτές, με σκοπό να τις εξημερώσουμε, να τις μετατρέψουμε σε σύμμαχο.
Το «τι», το «πώς», το «γιατί» θα το καταλάβεις στην κάθε αγκαλιά ξεχωριστά. Δεν έχω απάντηση να δώσω σε αυτό, αφού η κάθε αγκαλιά είναι μοναδική, όπως μοναδικός είναι ο κάθε άνθρωπος. Και ο καθένας μας έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει.
