ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

3.2K

Μην τα κοιτάς περίεργα τα πατούσια, τα δικά μου ποδαράκια είναι με την ταπεινή φωτογραφική του κινητού!

❀ ❀ ❀

Μένουμε Σπίτι

Μεγάλο κείμενο ακολουθεί, πολλές σκέψεις περιλαμβάνονται, βοήθειά σου που θα το διαβάσεις ? και σε ευχαριστώ γι’ αυτό. ?

Επτά ημέρες (χωρίς τα ΣΚ) που δουλεύω από το σπίτι. Ευτυχώς δηλαδή που μου δίνεται αυτή τη δυνατότητα, διότι πολλοί δεν μπορούν να δουλέψουν έτσι με αυτές τις συνθήκες, είτε επειδή πρέπει να βρίσκονται εκτός σπιτιού είτε επειδή η φύση της εργασίας τους δεν υποστηρίζεται τώρα ούτε από το σπίτι ούτε και εκεί που είναι κανονικά.

Πριν γίνει χθες η ανακοίνωση της απαγόρευσης της κυκλοφορίας και της κυκλοφορίας με αυστηρά μέτρα, έμενα μέσα έτσι κι αλλιώς από όταν ανακοινώθηκε το σύνθημα «μένουμε σπίτι» και όταν έβγαινα κρατούσα πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από αυτές που συνιστούν, θεωρώντας το υποχρέωσή μου.

Σίγουρα όμως ξέρουμε πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους πάρθηκαν αυτές οι αποφάσεις…

Κατανοώ απόλυτα πως πρόκειται για έναν ζωτικής σημασίας περιορισμό στο παρόν, ώστε να μπορέσουμε να ανασάνουμε όλοι μας όσο πιο σύντομα γίνεται. Μαζί με εμάς και ο πλανήτης.

Εξάλλου, απλώς μένουμε σπίτι (για όσους είναι εφικτό) για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, να σταματήσει η εξάπλωση αυτού του τόσο μεταδοτικού ιού (κορονοϊός, κορωνοϊός, κορωναϊός… και τέλος πάντων ας μου πει κάποιος υπεύθυνα πώς στο καλό γράφεται σωστά! ?).

Ας μην παραπονιόμαστε τόσο πια για το ότι πρέπει να μείνουμε μέσα, εάν αυτή είναι η συνθήκη μας. Είναι υποχρέωσή μας. Δεν κρυβόμαστε στα σπίτια μας με τον φόβο μήπως μας χτυπήσουν την πόρτα και εκτελέσουν εμάς ή την οικογένειά μας, όπως γινόταν κάποτε. Όπως κάποτε εκτέλεσαν τον πόντιο προπάππου μου στα 23 του και πόσους ακόμα ανθρώπους που έζησαν τρομακτικά χρόνια… Χρόνια ολόκληρα! Αλλά άλλη ιστορία αυτή.

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά τώρα αρχίζω και βρίσκω τον ρυθμό μου σε αυτές τις συνθήκες. Προσαρμόζομαι.

Μου λείπει ο ήλιος και ο καθαρός αέρας. Εάν μένεις σε σπίτι που δεν το αγγίζει ούτε μια ηλιαχτίδα, σίγουρα μπορείς να καταλάβεις αυτή μου την ανάγκη. Και, δυστυχώς για την παρούσα κατάσταση, είμαι άνθρωπος του ήλιου. Ανέκαθεν ήμουν. Και τώρα που ο ήλιος δεν επισκέπτεται το μπαλκόνι μου και τα παράθυρά μου, με θλίβει.

Σέβομαι όμως τις επίσημες αποφάσεις της κυβέρνησης και την προτροπή των ειδικών. Χαίρομαι που και πολλοί ακόμα το σεβάστηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είμαστε μαζί σε αυτό. ?

Αυτό το διάστημα, μέχρι και πριν τη χθεσινή ανακοίνωση, βγήκα κάποιες φορές να περπατήσω μόνη μου -για τη στοιχειώδη συντήρηση της φυσικής κατάστασης- τις ώρες που ήταν λιγότερο πιθανό να κυκλοφορεί κόσμος, κοντά στο σπίτι -αφού έτσι κι αλλιώς το περπάτημα που έκανα καθημερινά από και προς τη δουλειά δεν μπορεί να γίνει.

Δεν πειράζει που είμαι μόνη μου σε αυτές τις βόλτες. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να μείνουν με τον εαυτό τους και που έτσι κι αλλιώς θα περπατήσουν μόνοι τους, θα πιούν τον καφέ μόνοι τους, ακόμα κι αν γίνεται χαμός από κόσμο τριγύρω.

Ας είμαστε υπεύθυνοι.
Πριν τα μέτρα, κατά τη διάρκεια των μέτρων και μετά τα μέτρα.

Fun fact, όταν έμενα Βόλο και είχα ζητήσει μια φορά αργά το βράδυ από τον μπαμπά μου να με πάει μέχρι την παραλία του Βόλου με το αμάξι, εκείνος χάρηκε γιατί νόμιζε ότι είχα boyfriend. Με ρωτούσε συνωμοτικά πού πάω και μου έκανε και κάτι τέτχοια περίεργα:

via GIPHY

Εν τω μεταξύ, ούτε καν. Θα’ θελε! (μπαμπά, #sorrynotsorry) ?
Περιττό να σου πω ότι είχα πάρει τετράδιο, στιλό, mp3 και έκανα βόλτα σε όοολη την παραλία, σε όλο το κορδόνι (τον κυματοθραύστη, ντε, του Βόλου!) ακούγοντας μουσική και γράφοντας (η πετριά δεν κρύβεται και δεν κόβεται). Επίσης, αυτό με το ότι θέλουν να με παντρολογήσουν ακόμη δεν έκλεισα καλά-καλά τα 29 (29 παρά 5 ημέρες μπουμπούκι, βρε παιδγιά, τς… ?), να το συζητήσουμε καμιά φορά. Να μου πείτε και τα δικά σας! ?

Φεύγω από αυτή την παρένθεση και επιστρέφω σε αυτά που έλεγα.

Που λες, για καλή μου τύχη, την αντέχω την παρέα μου και αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου. Από επιλογή. Όμως τώρα αυτή είναι η μόνη επιλογή.

Μου λείπουν οι αγκαλιές, αυτό το τόσο ανθρώπινο κομμάτι της καθημερινότητάς μας που θεραπεύει την ψυχή και καταπραΰνει τον πόνο. Μου λείπουν οι αγκαλιές με τους αγαπημένους μου, τους φίλους μου. Μου λείπουν και οι αγκαλιές του τάνγκο. Πολύ.

Όμως καταλαβαίνω. Γι’ αυτό και συμμορφώθηκα σε κάθε ανακοίνωση, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αμφισβήτηση. Με σεβασμό σε όλους όσους συμβάλλουν καθημερινά στο να μας κρατούν ζωντανούς σε αυτή τη ζωή.

Ο νους μου τρέχει σε όσους ανθρώπους νοσούν από τον COVID-19 και το περνούν δύσκολα, ίσως και χωρίς βοήθεια από οικογένεια, και σε όσους έχουν «φύγει» λόγω αυτού και τον πόνο που βιώνει η οικογένειά τους. Σκέφτομαι όμως και τους ανθρώπους που νοσηλεύονταν ήδη στα νοσοκομεία, πριν αρχίσει να γίνεται όλο αυτό που ζούμε, και νοσηλεύονται ακόμη.

Ο νους μου τρέχει σε όσους δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτή τη μικρή βόλτα με τον εαυτό τους στη γειτονιά, για τη στοιχειώδη γυμναστική και ενδυνάμωση του σώματος.

Ο νους μου τρέχει στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, στους τραυματιοφορείς, στους φαρμακοποιούς, στους ανθρώπους που δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ και στην εστίαστη, στους επαγγελματίες οδηγούς και γενικότερα σε όποιον είναι αναγκασμένος λόγω της δουλειάς του να βρίσκεται σε επαφή με κόσμο αυτή την κρίσιμη στιγμή.

Γι΄αυτό, αντιλαμβάνομαι πως όσο περιορίσω την επαφή μου με αυτούς τους ανθρώπους (και όποιους ανθρώπους) τόσο περισσότερο χώρο θα τους δώσω για να πάρουν μια ανάσα και θα ξαναβγούμε, θα αγκαλιαστούμε ξανά.

Τώρα θα μου πεις, εσύ νομίζεις θα αλλάξεις τον κόσμο;
Σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνη μου. Όμως και εγώ τον αλλάζω καθημερινά. Μαζί σου. Βάζοντας τον ποπουδίνο μας κάτω.

Ο νους μου τρέχει στους ανθρώπους στο Ζάγκρεμπ, όπου χθες έγινε ο σεισμός και με έπιασαν τα κλάματα όταν διάβασα την είδηση και είδα τις εικόνες.

Υγιείς και άρρωστοι άνθρωποι να βρίσκονται αναγκαστικά στους δρόμους για κάμποση ώρα με φόβο τους μετασεισμούς, με όχι και τον ιδανικότερο καιρό, μητέρες με τα νεογνά στην αγκαλιά τους και τόσες ζημιές από τον σεισμό. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ο φόβος για τον COVID-19.

Εκεί που μέσα στον τρόμο η πρώτη αντίδραση είναι να αγκαλιάσεις τους δικούς σου ή έστω και τον άγνωστο δίπλα σου, να έρθετε κοντά ως στήριγμα ο ένας για τον άλλον… όμως όχι, όχι τώρα. Για να διαφυλαχθούν όσες πολύτιμες προσπάθειες έγιναν μέχρι στιγμής.

Όσο καλά κι αν είσαι, όταν δεν έχεις έστω κι έναν αγαπημένο σου άνθρωπο δίπλα σου ως φυσική παρουσία, αυτό μου φαίνεται ένα τσακ πιο δύσκολο (οι μαμάδες σίγουρα ξέρετε τη μονάδα μέτρησης «τσικ» και «τσακ», δεν σας φοβάμαι. Οι υπόλοιποι, αναγκαστικά, απλώς υποθέστε ?).

Για εμένα που θεωρώ τα γενέθλια μία από τις πιο σημαντικές γιορτές για τον άνθρωπο, φαντάζει περίεργο να τα περάσω μόνη μου χωρίς μια αγκαλιά, καθώς κοντοζυγώνουν. Γελάστε ελεύθερα και σχολιάστε (εδώ στο blog, στο Facebook ή στο Instagram της σοφίτας) με κάθε meme και κωμικοτραγικό αστείο που έχει γραφτεί για εμάς που είμαστε γεννημένοι Μάρτη και Απρίλη, να γελάσουμε και λίγο!

ΑΛΛΑ! Μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει, τα γενέθλια είναι κάτι τόσο μα τόσο μικρό. Επειδή είναι σημαντικό, θα προσπαθήσω να τα περάσω όσο πιο καλά μπορώ βάσει συνθηκών. Προτιμώ να τα περάσω ολομόναχη στο σπίτι και να σβήσω κεράκια μέσα από βίντεο κλήση (τεχνολογία παιδιά!!!), παρά να είναι κάποιος άρρωστος. Οπότε προσπαθώ να το δω θετικά, όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Πάντοτε μισογεμάτο το ποτήρι. Κι αν κάποιες φορές το βλέπω μισοάδειο, θα του προσθέσω κάτι για να φτάσει και πάλι πάνω από τη μέση.

Παρ΄ όλα αυτά, να σημειωθεί πως για αυτό το διάστημα δεν επέστρεψα στους γονείς μου (οι οποίοι δεν μένουν στην Αθήνα), για τον -αυτονόητο ελπίζω- λόγο ότι θεωρούμαι (όπως όλοι μας) εν δυνάμει φορέας και δεν θα διακινδύνευα την υγεία τους (αλλά και των άλλων ανθρώπων).

Όσο μπορώ παραγγέλνω online, περπατάω μόνη μου για το ραντεβού μου με τον ήλιο (τις πειρσσότερες φορές είμαι και μόνη μου στον δρόμο), για να ανασάνω και να με ζεστάνει. Μην ρωτήσεις πώς επιβίωσα 3 μήνες στη Φινλανδία. Είχα απεριόριστο περπάτημα, αγκαλιές και την αντανάκλαση του χιονιού που τα έκανε όλα πιο φωτεινά. ?

Και για να λέμε και μερικές αλήθειες (εσύ της ενέγειας και με τα του σύμπαντος θα με καταλάβεις θαρρώ):

Οι σκέψεις στη σημερινή σοφιτοϊστορία λίγο πιο βαριές. Όμως, εύχομαι να σε γεμίσω έστω και με μια ηλιαχτίδα στην ψυχή κι ένα χαμόγελο στα χείλη.

Ας δούμε την προσαρμοφή αυτή σαν ένα παιχνίδι και ένα στοίχημα με τον εαυτό μας που θα πρέπει να συνεχίσουμε ακόμα κι όταν περάσουν όλα αυτά. Ας φροντίσουμε το μέσα μας και το έξω μας.

Φαγητό υπάρχει, ρεύμα υπάρχει, νερό υπάρχει, τεχνολογία υπάρχει, αλλά η ζωή και ο χρόνος κυλούν και δεν μας ρωτούν.

Και όπως λέει η Έλενα, η κόρη της φίλτατης Χριστίνας (a.k.a. Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων): όλα θα πεγιάσουν καλά. ❤️️

Για όσο ζεις, να είσαι ευγνώμων για όσα ήδη έχεις. Κλείσε τα μάτια.. εισπνοή… εκπνοή… Ευχαρίστησε την ίδια τη ζωή που αναπνέεις, που είσαι εδώ με τις όποιες συνθήκες. Κάποια πράγματα είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε, άλλα όχι. Ε, ας αλλάξουμε πια τις ρημάδες τις κακές και επικίνδυνες συνήθειες!

Αποδοχή. Συμφιλίωση. Υπευθυνότητα. Αλλαγή.

Εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί.

Εγώ κι εσύ κι αυτός κι αυτή.

Και όλοι εμείς για εσάς που μάχεστε για τις ζωές μας.

Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί γίνονται εμείς.

ΕΜΕΙΣ.

Συλλογικά, ανθρώπινα, με σεβασμό ο ένας στον άλλον, στη ζωή και στη φύση.

Μένουμε σπίτι, κάνουμε υπομονή. Ας το συνεχίσουμε όσο χρειαστεί.

❀ ❀ ❀

POST-IT NOTE
Σ’ ευχαριστώ που έφτασες μέχρι το τέλος της σημερινής (χρωστούμενης από χθες) σοφιτοϊστορίας. Εύχομαι να είσαι υγιής, με δύναμη ψυχής και σύμμαχο την υπομονή! ?