Σωπαίνω όταν προσπαθείς να μου επιβληθείς. Αρνείσαι να αποδεχθείς τη διαφορετικότητά μας.
Σωπαίνεις όταν φορτώνουν την πλάτη σου με βαρίδια αδικίας.
Σωπαίνει τη στιγμή που βιώνει, βλέπει, ακούει τη βία.
Σωπαίνουμε όταν αναγνωρίζουμε το λάθος μας και δεν ζητάμε συγγνώμη. Τα δίχτυα του «εγώ» κρατούν δέσμια τη γλώσσα μας. Κι έτσι, κουβέντες μένουν μισές.
Σωπαίνετε μπροστά στο βόθρο των εξελίξεων και των αποφάσεων που λαμβάνονται εν αγνοία σας ή και απροκάλυπτα μπροστά σας.
Σωπαίνουν τη στιγμή που καλούνται να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους με τίμια επιχειρήματα. Τρέμουν να το κάνουν.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που κάνω, κάνεις, κάνει, κάνουμε, κάνετε, κάνουν πίσω. Κλεινόμαστε στο καβούκι της αυτοπροστασίας. Βαδίζουμε σε ένα λεπτό σκοινί προσπαθώντας να βρούμε την ισορροπία στη συγχώρεση, τόσο του εαυτού μας όσο και των ανθρώπων γύρω μας.
Υπάρχουν φορές που συγχωρούμε και δικαιολογούμε τους άλλους, αλλά όχι τον εαυτό μας. Το αυτομαστίγωμα μετατρέπεται σε μια ρουτίνα κι έναν φαύλο κύκλο από τον οποίον μάταια προσπαθούμε να βγούμε αλώβητοι.
Υπάρχουν, όμως, φορές που πλάθουμε τον δικό μας κόσμο χρησιμοποιώντας ως πρώτες ύλες τη δικαιολογία, την αυτολύπηση και τον εγωισμό. Κρατάμε φυλακισμένους τους εαυτούς μας στα τείχη που ανυψώσαμε με τόσο κόπο ποτισμένοι από ανειλικρίνεια.
Κι ενώ η σιωπή είναι χρυσός σε κάποιες περιπτώσεις… σε άλλες, μετατρέπεται σε κάρβουνο και μόλις το αγγίξουν οι πύρηνες φλόγες, γίνεται στάχτη.
Έτσι, ανεβαίνουμε στο σκοινί, όπου καλούμαστε να αποφασίσουμε πώς θα κάνουμε τα βήματά μας.
Σωπαίνοντας;…
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
© Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Ana Francisconi
