«Ινές, ψυχή μου» της Ιζαμπέλ Αλιέντε
Η συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε διηγείται στο βιβλίο της τη ζωή της Ινές Σουάρεθ, της πρώτης Ισπανίδας γυναίκας που έφτασε στη Χιλή.
Ομολογώ πως τα επικά και ιστορικά μυθιστορήματα είναι από εκείνα που δεν είναι στις πρώτες επιλογές μου για να διαβάσω. Κι όμως, η Ιζαμπέλ Αλιέντε μού μίλησε διαφορετικά στην ψυχή μέσα από την αφήγησή της και τη μαγική της πένα.
Πώς ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο
Αυτό το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου από ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, στου οποίου τα χέρια έφτασε, πριν από μένα, από την εμπνεύστρια της Ιδέας των Ταξιδιάρικων Βιβλίων, Βασιλική Παναγιωτέλη.
Το σκεπτικό είναι απλό: διαβάζεις το βιβλίο, γράφεις τις σκέψεις σου σε ένα τετράδιο που το συνοδεύει, βγάζεις φωτογραφία και το δίνεις στον επόμενο αναγνώστη που εσύ επιλέγεις.
Αν και είχα δεθεί συναισθηματικά με το «Ινές, ψυχή μου», έπρεπε να το αφήσω να ταξιδέψει σε άλλα χέρια που θα το σεβαστούν και θα χαρούν με την άφιξή του. Κι έτσι, εδώ και αρκετό καιρό δεν το έχω πια στη βιβλιοθήκη μου, όμως το έχω στην καρδιά μου.
Στην αρχή έλεγα πως δεν έβρισκα τον χρόνο να το διαβάσω. Ο χρόνος στις μέρες μας είναι πολύτιμος και η αναβλητικότητα έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Όλο τρέχουμε να προλάβουμε και κάπου το «χάνουμε». Αλλά τελικά ίσως μπορούμε να διαθέσουμε λίγο χρόνο για να μπούμε σε έναν άλλο κόσμο που θα μας γεμίσει έμπνευση, ιδέες και σκέψεις.
Το θεώρησα μεγάλη τιμή να μου εμπιστευτεί κάποιος ένα βιβλίο. Κι έτσι, για να μην κάθεται πια λυπημένο στο ράφι μου (λόγω της αναβλητικότητάς μου…?) και για να συνεχίσω με μεγάλη μου χαρά την τόσο όμορφη ιδέα της Ελεύθερης Βιβλιοθήκης, πήρα την απόφαση να διαβάζω έστω από λίγο κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη κι αν ήμουν. Κάπως έτσι τα κατάφερα, γι’ αυτό εδώ και αρκετό καιρό αυτό το βιβλίο βρίσκεται σε άλλα χέρια. ?✌?
Ευχαριστώ πολύ την Βασιλική Παναγιωτέλη για το εκπληκτικό ταξίδι, καθώς και την κυρία Δέσποινα, η οποία στη συνέχεια το εμπιστεύτηκε στα χέρια μου❣️ ??
Οι σκέψεις μου γύρω από το μυθιστόρημα
Πάντα αναρωτιόμουν τι κάνει τους ανθρώπους να καταπατούν τη γη όπου άλλοι έχουν ήδη μάθει να ζουν. Όλος ο κόσμος χτισμένος από παζλ γεωπολιτικών παιχνιδιών. Όλα στο βωμό της κατάκτησης, της εξουσίας. Αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που αναπνέουν, άνθρωποι που κλαίνε ή χαίρονται, άνθρωποι που αγαπούν, αδιαφορούν ή λένε πως μισούν. Λογής λογής άνθρωποι. Και σε αυτό το βιβλίο συναντάς πολλούς και διαφορετικούς.
Ινές, ψυχή μου… τι πόνος διαπέρασε τα στήθη και τα κόκαλά σου, φτάνοντας να αγγίξει τον πυρήνα της ύπαρξής σου, αλλά όχι και την ουσία της καρδιάς σου…
Μια ατμόσφαιρα βουτηγμένη στον αποκλεισμό, την αγάπη, τον πόθο, το μίσος, τη δύναμη, την εξουσία, τη δουλεία, το χρυσό, τη φτώχεια, το αίμα, τις επιλογές.
Και πόσα «μακάβρια φρούτα του δάσους» έχουν περάσει από την ιστορία μας ανά τους αιώνες… είναι τρομακτικό αν αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι χάθηκαν επειδή κάποιοι «απλώς»το θέλησαν ή ακόμη και από δική τους επιλογή· για μια ιδέα, ένα όνειρο, μία πατρίδα.
Ινές· μια γυναίκα διαφορετική από όλες τις άλλες. Ξεχώριζε για το θάρρος και τη δύναμή της. Γεμάτη αποφασιστικότητα, έτοιμη να θυσιάσει κάθε τι γνώριμο για να ακολουθήσει την καρδιά της. Κι ας μην περίμενε τα δεινά που ακολουθούσαν… μέσα από αυτά όμως έζησε ξεχειλίζοντας αριστοκρατικότητα, πάθος, έρωτα, αγάπη, στοργή.
Φράσεις που ξεχώρισα
Σε αυτό το βιβλίο στάθηκα σε πολλές φράσεις που με έκαναν να προβληματιστώ.
Ιδιαίτερα, όμως, ξεχώρισα τις παρακάτω, ίσως επειδή αυτές με έκαναν και περισσότερο να προβληματιστώ.
Τροφή για σκέψη λοιπόν…
…τα είχα βάλει με τον εαυτό μου και μ’ όλο τον κόσμο που είχα γεννηθεί γυναίκα κι ήμουν καταδικασμένη να ζω μέσα στη φυλακή των εθίμων.
Πόσο βολική είναι η αγάπη, που όλα τα συγχωρεί.
Τελικά, αυτό που μένει είναι αυτό που δίνεις.
