ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ…

Εκείνο το βράδυ, ο Ίαν πέρασε το κατώφλι του σπιτιού του και ταυτόχρονα αισθάνθηκε να περνάει το κατώφλι ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου· εκείνου, στο οποίο άφηνε λίγο-λίγο τον πόνο και τις σκέψεις του να ριζώνουν, με τις ρίζες να προεξέχουν από τα πλακάκια της ψυχής του. Οι σταγόνες της βροχής είχαν γίνει ένα με το πουκάμισό του βαραίνοντάς το, δηλαδή ακριβώς αυτό που έκαναν και οι σκέψεις του στο νου του.

Πλησίασε τον καμβά που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο τον τοίχο του δωματίου. Κοίταξε κλεφτά το μισοτελειωμένο σχέδιο, σαν να αρνούνταν την ύπαρξή του. Σαν να είχε τα μάτια του δεμένα με ένα πανί φτιαγμένο από κλωστές, οι οποίες συνέθεταν ένα αόρατο ύφασμα. Ο ήχος του τηλεφώνου τον αιφνιδίασε. Παραπάτησε σε μερικά σωληνάρια ακρυλικών, αλλά τα χρώματα δεν τον εμπόδισαν να φτάσει το ακουστικό. Εξάλλου τα χρώματα ποτέ δεν εμποδίζουν. Εμείς τα εμποδίζουμε, όπως ακριβώς έκανε κι εκείνος τόσους μήνες με τον καμβά. Από την τελευταία ματιά που του είχε ρίξει εκείνη· τόσο δειλά, σαν κλέφτης που πήρε όσα μπόρεσε ο σάκος να χωρέσει και παρ’ όλο που τον κατάλαβαν, τον άφησαν να φύγει… 

Η φωνή από το ακουστικό τον αναστάτωσε δημιουργώντας πιτσιλιές στον εσωτερικό του καμβά. Έκλεισε.
“Αύριο…” ψέλλισε σαν να επικαλούνταν έναν μυθικό θεό.

Κοντοστάθηκε. Οι άκρες των χειλιών του κοίταξαν προς τα πάνω. Με βιαστικές κινήσεις άλλαξε το γεμάτο χρώματα πουκάμισο με ένα ολόλευκο φρεσκοπλυμένο. Έπειτα, σχεδόν τελετουργικά, φόρεσε το ίδιο καπέλο που φορούσε και ο παππούς του σε μια από τις φωτογραφίες του τοίχου της αποθήκης. 

Τα χρώματα έγιναν και πάλι σύμμαχοί του.