Φωτογραφία
Tim Mossholder
❀ ❀ ❀
Κι αν όλα μάταια σου φαίνονται, κι αν τίποτα δε μοιάζει αληθινό… πώς πιστεύεις θα μου φτιάξεις έναν δρόμο φωτεινό;
Σαν εκείνον που κάποτε ακούγαμε στα παραμύθια… σαν μια φωνή αγγελική που σε καθοδηγεί ποιο μονοπάτι να διαλέξεις… να επιλέξεις…
Σιωπή… Κι ένας χτύπος στα στήθη βαθιά, σου θυμίζουν πως βρίσκεσαι εδώ, πως ζεις, πως αναπνέεις.
Κι ακούω την ανάσα σου κοντά… τόσο κοντά, σχεδόν μου ψιθυρίζει…
Ο άνεμος να παιχνιδίζει, όλο στροφές γύρω μου κάνει. Με καλεί μαζί του να ζήσω έστω για λίγο σε έναν κόσμο αλλιώτικο, φανταστικό. Όπως όταν ήμουν παιδί, όταν μου έκανε παρέα.
Όμως εκείνη η ανάσα, πάλι το νου μου παρασέρνει. Σαν μελωδία μεθυστική, που οδηγεί στο μονοπάτι που τα άστρα έχουν υφάνει για σένα και για μένα. Εκείνον τον δρόμο, τον φωτεινό που ήθελες να φτιάξεις.
Πού θα αποφασίσεις εσύ τον χτύπο σου να δώσεις; Τον πιο ζωντανό, τον πιο ελπιδοφόρο. Εκείνον που κάποιοι ονοματίσανε ως «έρωτα» και «αγάπη».
Μα ό,τι όνομα κι αν δώσεις, ο χτύπος αναλλοίωτος θα παραμείνει.
Και άλλοι θα βρουν χίλιες και δύο άλλες λέξεις να τον στολίσουν. Κάποιοι θα τις φωνάξουν, άλλοι ψιθυριστά θα τις προφέρουν και κάποιοι με πράξη θα το δείξουν.
Εσύ, τον χτύπο σου σε ποιον θ’ αφιερώσεις;
❀ ❀ ❀
POST-IT NOTE
Όπως και πιο παλιά, έτσι και τώρα, στη σοφίτα πολλές φορές εμπνέομαι να γράψω, τις ιστορίες που μοιράζομαι μαζί σου, από διαφορετικές μορφές τέχνης. Η ιστορία που διάβασες τώρα, είναι εμπνευσμένη από το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι. Έκλεισα τα μάτια μου, ακούγοντας τη μελωδία. Κι έτσι τα λόγια ξεχύθηκαν και τα δάχτυλα απλώς υπάκουσαν.