Εμπιστεύομαι λάθος ανθρώπους και το καταλαβαίνω όταν πια είναι ήδη αργά.
Εμπιστεύεσαι δίχως να περιμένεις ανταλλάγματα.
Εμπιστεύεται με τα μάτια κλειστά κι έπειτα πέφτει στον μεγάλο λάκκο που άλλοι του’ σκάψαν.
Εμπιστευόμαστε τους φίλους μας από μικροί και όσους νομίζαμε για φίλους. Μέχρι που μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε πως οι πραγματικοί μας φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Εμπιστεύεστε τις προπαγάνδες, τα ωραιοποιημένα λόγια και τις συνομωσιολογίες.
Εμπιστεύονται όσα τους λένε οι άλλοι και –δυστυχώς- δεν εμπιστεύονται το ένστικτό τους, το οποίο ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε πότε να τους προειδοποιεί.
Και τελικά κλείνομαι, κλείνεσαι, κλείνεται, κλεινόμαστε, κλείνεστε, κλείνονται στον εαυτό τους. Η απογοήτευση πολλές φορές οδηγεί στην καχυποψία. Όμως το πέρασμα από το ένα άκρο στο άλλο δεν είναι η λύση στις ανθρώπινες σχέσεις.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
