❀ ❀ ❀
Σήμερα, δεν θέλω να μιλήσω γενικά για τη σχέση πατέρα-παιδιού. Θα σου πω για τον δικό μου μπαμπά, ο οποίος σαν σήμερα γεννήθηκε. Για αυτόν και μόνο θα σου πω μια ιστορία τώρα.
Δεν μου βγαίνει με ευκολία να πω τη λέξη «πατέρας» όταν μιλάω για τον μπαμπά μου. Δεν μου αρέσει να το λέω, επειδή ακούγεται σκληρό και άχαρο στα αυτιά μου. Η προσφώνηση «μπαμπάς» τού ταιριάζει καλύτερα.
Είναι πιο γλυκό, πιο μαλακό, πιο ζεστό, όπως ακριβώς και η καρδιά του. Με τα λάθη του και τα σωστά του, όπως κάθε γονιός που δεν γεννήθηκε γονιός, αλλά άνθρωπος που συνεχώς μαθαίνει. Και ο δικός μου μπαμπάς λατρεύει τη γνώση, λατρεύει να μαθαίνει, σαν ένα μικρό παιδί έτοιμο να ανακαλύψει τον κόσμο. Κι ας κάνει λάθη, πολλές φορές με άγνοια κινδύνου -αλλά με πολλή πίστη στις δυνάμεις του και σε όσα εκείνος θεωρεί ιερά.
Ο μπαμπάς μου είναι ένα ατρόμητο λιοντάρι που ρίχνεται στη μάχη με μόνο σκοπό να κερδίσει με το σπαθί του και δεν δέχεται τίποτα λιγότερο από τη ζωή του.
Την αδράνεια δεν την αντέχει. Και τελικά, όταν πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καταπιαστεί με πολλά (πάρα πολλά…) πράγματα ταυτόχρονα, ίσως να είμαι μια μικρή προέκτασή του. Είναι λοιπόν φυσικό κάποιες φορές να χάνομαι μέσα σε όλα αυτά που επιλέγω να κάνω.
Κι έτσι, όταν πνίγομαι σε ένα αδιέξοδο, του εκμυστηρεύομαι πως φοβάμαι και δεν φοβάμαι να του το πω. Διότι πάντα με κοιτάζει στοργικά και χαμογελάει. Όχι επειδή φοβάμαι, αλλά που μπορεί και είναι η αγκαλιά του τόσο ανοιχτή και τόσο βασταγερή για να χωρέσει όλους μου τους φόβους, να τους κρατήσει γερά και να τους συνθλίψει, όπως οι συμπληγάδες πέτρες.
Τόσο δυνατός κι ατρόμητος είναι ο μπαμπάς μου. Γιατί με έμαθε πως ο «πόλεμος» δεν δόθηκε ολοκληρωτικά ακόμη και δεν τελείωσε, παρά μόνο μια μάχη. Και η μάχη δόθηκε, δεν σηκώσαμε λευκή σημαία. Και θα υπάρξουν και άλλες μάχες πολλές καθημερινά. Ούτε εκεί θα σηκώσουμε λευκή σημαία. Το κεφάλι δεν θα είναι ποτέ σκυφτό.
Υπάρχουν φορές -όταν δεν συμφωνεί- που ζούμε στιγμές ιστορικές, όπως το «ΌΧΙ». Όμως, εν τέλει, ξέρει και καταλαβαίνει. Κάποιες φορές, ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνει απόλυτα αυτά που έχω στο κεφάλι μου, το ένστικτό του τον καθοδηγεί στο να βοηθήσει με όσα μέσα διαθέτει. Στην πραγματικότητα όμως… αρκεί που είναι πάντα παρόν, όσο χρονών κι αν είναι τα παιδιά του.
Το σπαθί του το χρησιμοποιεί για να απομακρύνει όλους τους θεόρατους δράκους μακριά. Κάνοντας μια γρήγορη αναδρομή, από τα χρόνια που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, παρατηρώ πως το δικό του «όπλο», το δικό του «σπαθί», μου το έδινε να το κρατώ λίγο-λίγο κάθε φορά όσο μεγάλωνα, μέχρι να μπορέσω να το κρατήσω μόνη μου. Να μάθω να αμύνομαι ή και να ρίχνομαι τη σωστή στιγμή στη μάχη. Μου μάθαινε τους κανόνες, προετοιμάζοντας έτσι έναν πολεμιστή, για να μπορέσω μετά να τους σπάσω και να πραγματοποιήσω τα δικά μου όνειρα, με πράξεις και όχι λόγια.
Θέλει πολύ θάρρος και πολλή ψυχική δύναμη να αγωνίζεσαι μια ζωή σαν τον μπαμπά μου. Να φύγεις από τον τόπο που μεγάλωσες, που σπούδασες, που παντρεύτηκες… επειδή πιστεύεις σε ιδανικά. Να γυρίσεις στον τόπο που μια ζωή αποκαλείς «πατρίδα», για να χτίσεις από το μηδέν μαζί με την οικογένειά σου, ώστε να πας ξανά προς την κορυφή, την οποία συνειδητά άφησες πίσω.
Θέλει θάρρος και υπομονή για να φτάσει κάποιος στο σημείο που τα κατάφερε εκείνος. Και θυσίες. Αμέτρητες θυσίες, για να μας μεγαλώσουν οι γονείς μας όσο καλύτερα πίστευαν και μπορούσαν.
Κι αν το γεγονός ότι τα λέω όλα αυτά σου φανεί σαν αδυναμία, θα σου πως είναι το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι η δύναμή μου. Το μεγαλύτερο fan club μου -όπως υποστηρίζουν άλλωστε-, είναι η οικογένειά μου, γιατί αυτή ακολουθεί την πορεία μου περισσότερα χρόνια από τον καθένα και στηρίζει μέχρι και τα πιο τρελά μου όνειρα.
Πάντα θα κάνω αυτό που πιστεύω και αυτό που αισθάνομαι, αλλά ξέρω πως είτε συμφωνεί, ο μπαμπάς μου, είτε διαφωνεί (ως γνήσιος λέων!) θα είναι δίπλα μου.
Τι κι αν διαφωνούμε, μπαμπά; Σε όλες τις σχέσεις συμβαίνει αυτό. Αλλά ποιος γεννήθηκε «σωστός» και ποιος «λάθος» και ποιος θα το ορίσει; Αρκεί που πάντα ήσουν, είσαι και θα είσαι εδώ να προσπαθούμε όλο αυτό να λειτουργήσει. Κι όταν λυγίζεις και σαν πολεμιστής κρατάς χαρακτήρα, ώστε να μην γίνει αντιληπτό… σε θαυμάζω. Όμως δεν χρειάζεται να το κρύβεις. Διότι να, κοίτα με. Είμαι κι εγώ πολεμιστής πια. Δες, μπορώ κι εγώ να κρατήσω τους φόβους σου. Δεν χρειάζεται να τους κουβαλάς μόνος σου όταν εμφανίζονται.
Φυλάω στη Σοφίτα μου αυτές τις σκέψεις γιατί είναι οι αναμνήσεις μου, είναι οι ρίζες μου και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Αξίζει να μιλάμε και να μοιραζόμαστε τα όμορφα πράγματα στη ζωή.
Και στα δικά μου μάτια ο μπαμπάς μου είναι Όμορφος Άνθρωπος. Ο πιο στοργικός, ο πιο γλυκός μπαμπάς.
Σ’ ευχαριστώ για όλα, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Είμαι πολύ περήφανη.
Χρόνια πολλά, μπαμπά! Χαρούμενα γενέθλια!
Σε αγαπώ.
POST-IT NOTE
Στην φωτογραφία είμαστε ο μπαμπάς μου κι εγώ. Ιούνιος 1991.
