Κάθε στιγμή του ενεστώτα που μένει στον αόριστο
Κάθε στιγμή που περνάει,
κάθε βλέφαρο που πεταρίζει,
κάθε ματιά που αλλάζει κατεύθυνση,
χάνεται και βρίσκεται ξανά στον χρόνο.
Έρχεται και φεύγει,
όπως τα συναισθήματα.
Γεννιούνται μέσα μας
και κάποια τα τρέφουμε, τα συντηρούμε,
άλλα τα καταστρέφουμε, άλλα τα απωθούμε.
Κάθε λεπτό της ώρας μάς συστήνεται ως ιερό,
μόνο που… δεν το βλέπουμε συχνά, δεν το διακρίνουμε καθαρά.
Αντίθετα, αναποδογυρίζουμε το μισογεμάτο δοχείο
και το μετατρέπουμε σε μισοάδειο.
Η ματιά μας θολή,
η κρίση μας χαμένη σε λαβύρινθο στερεοτυπικών μορφών
κι εμείς απλοί παρατηρητές της αδράνειάς μας.
Διψάμε, αλλά έχουμε αναρωτηθεί για τι πραγματικά;
Τα θέλω ή τις ανάγκες;
Αναζητούμε τη φωνή των ανοιχτών ακόμα πληγών;
Φροντίζουμε αληθινά την ίαση της ψυχής μας;
Διψάμε για ένα αόρατο χρυσό σκήπτρο.
Ψάχνουμε το βάθρο που έχει μόνο μία θέση, αυτή της υπεροχής.
Και τρέχουμε… τρέχουμε… τρέχουμε να την κατακτήσουμε.
Στεκόμαστε εκεί ψηλά στο βάθρο
και ασκούμε κάθε λογής βία σε τρεμάμενες, φοβισμένες σκιές.
Μα ξεχνάμε πως ούτε οι σκιές, ούτε ο χρόνος παραμένουν στο ίδιο σημείο.
Στο ίδιο σημείο στεκόμαστε μονάχα εμείς που κάναμε θεό μας την αδράνεια
και θυσιάζουμε στο όνομά της το αληθινό -για τον καθένα- νόημα της ζωής.
Ο χρόνος περνάει,
τα ιερά λεπτά αδιαφορούν για κάθε μας κενοδοξία
και η ζωή δεν μας ρωτά.
Απλώς κυλά.
Κι εμείς;
Εμείς!
Τι κάνουμε γι’ αυτό;
Τι;…
Φωτογραφία
Simon Migaj
