Διώχνω τους φίλους μου όταν θέλουν να με βοηθήσουν σε διάφορες δύσκολες φάσεις της ζωής μου.
Διώχνεις τις θετικές σκέψεις αντικαθιστώντας τες με εκείνες που έχουν μείνει στο σκοτάδι.
Διώχνει τους γονείς του επειδή λέει ότι μεγάλωσε, όμως κλαίει μοναχός του όταν τους χρειάζεται και παραμένει δειλός γιατί δε θέλει να τους το πει.
Διώχνουμε μακριά μας οτιδήποτε καλό μάς συμβαίνει γιατί λέμε πως δεν το αξίζουμε.
Διώχνετε τις ευκαιρίες για μια διαφορετική εργασία, η οποία θα σας άλλαζε ριζικά τη ζωή προς το καλύτερο.
Διώχνουν συντρόφους και τους αντικαθιστούν με καινούριους ανά τακτά διαστήματα. Φοβούνται να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους, δεν το αντέχουν.
Διώχνετε και κλωτσάτε την ίδια τη ζωή και βυθίζεστε όλο και πιο πολύ στην κατάθλιψη, η οποία προκλήθηκε -όχι άδικα- από διάφορους παράγοντες. Πολλές φορές νομίζω, νομίζεις, νομίζει, νομίζουμε, νομίζετε, νομίζουν πως είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τις δυσκολίες που συναντούμε ή να μένουμε άπραγοι. Το αυτομαστίγωμα, από βασανιστήριο, μετατρέπεται σε τρόπο ζωής και εκεί είναι που πρέπει να φανούμε δυνατοί, πάνω από όλα για την ψυχική και σωματική μας υγεία.
Ο εαυτός μας χρειάζεται αγάπη, αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Εσύ γιατί δεν το βλέπεις;
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Polina Sirotina
