Καυχιέμαι για την επαγγελματική μου καταξίωση και περιφρονώ την εργασία των υπολοίπων.
Καυχιέσαι για όσα έχτισες σε πλάτες άλλων.
Καυχιέται για αυτά που έχει και τα επιδεικνύει στην πρώτη ευκαιρία χωρίς δεύτερη σκέψη.
Καυχιόμαστε για τις καλές μας πράξεις· λησμονούμε την ταπεινότητα, φυλακίζουμε σε ένα μπαούλο την αυτογνωσία. Μακριά από τη συνείδηση και το ήθος, όσο πιο μακριά μπορούμε.
Καυχιέστε για όσα επιλέγετε να δείχνετε πως ζείτε, ενώ στην πραγματικότητα παύετε να βιώνετε εμπειρίες, τρέμετε στην ιδέα πως θ’ ανασάνετε φρέσκο αέρα.
Καυχιούνται για τους συντρόφους που συνεχώς αφήνουν να περνούν απ’ τη ζωή τους. Ξεχνούν την ουσία, την επικοινωνία.
Αφηνόμαστε και… παρασύρομαι, παρασύρεσαι, παρασύρεται, παρασυρόμαστε, παρασύρεστε, παρασύρονται σε έναν στροβιλισμό επανειλημμένα λανθασμένων κινήσεων.
Είναι πιο εύκολο να μιλάμε παρά να ακούμε τα όσα έχει να μας πει ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας. Το «εγώ» γίνεται οδηγός σε ένα ταξίδι ματαιοδοξίας.
Αλλά τελικά… τι πιστεύεις πως έχει περισσότερη αξία;
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Victor
