Παραδίνομαι στα συναισθήματα που με κυριεύουν και αγχώνομαι, ξεσπώ, χαίρομαι, κλαίω, αγαπώ… χωρίς όρια.
Παραδίνεσαι στους πόθους σου· άοπλα, αμίλητα, απόλεμα.
Παραδίνεται στις διαφόρων ειδών απειλές και στον συναισθηματικό εκβιασμό που δέχεται συνεχώς.
Παραδινόμαστε σε κάποιον, αφήνοντας πίσω εμάς τους ίδιους. Ξεχνάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, τον παραμελούμε και νομίζουμε πως είναι φυσιολογικό. Όχι, δεν είναι.
Παραδίνεστε στις ανασφάλειές σας και τρέφετε το τέρας της αβεβαιότητας. Κι αυτό με τη σειρά του έρχεται για να τραφεί από εσάς. Και πάλι… παραδίνεστε.
Παραδίνονται στα προβλήματα, τα οποία οι ίδιοι πλάθουν με πολύ κόπο. Κι αντί η φαντασία και η ενέργειά τους να μετουσιωθεί σε κάτι παραγωγικό… χάνεται, αφήνεται μετέωρη ή ξεχασμένη στο ναυάγιο του πιο σκοτεινού τους ονείρου.
Αποφεύγω, αποφεύγεις, αποφεύγει, αποφεύγουμε, αποφεύγετε, αποφεύγουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα κατάματα. Ένας φαύλος κύκλος. Αφηνόμαστε σε ανθρώπους και καταστάσεις, καθώς φοβόμαστε να φροντίσουμε τις πληγές μας. Παραδινόμαστε και γινόμαστε ηθελημένα απλοί θεατές. Παρατηρητές της ζωής μας.
Γιατί, όμως, παραδινόμαστε σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε; Αφού μπορούμε να μετατρέψουμε την αυτοκαταστροφική τάση σε προσφορά. Κι αν η προσφορά μας δεν κουμπώνει στη ζήτηση του άλλου, ας μην επιμένουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, ξοδεύουμε άσκοπα τον χρόνο μας και την ενέργειά μας.
Αξίζει, λοιπόν, να παραδινόμαστε και να βυθιζόμαστε σε μια θάλασσα από νεκρές ψυχές εγωισμού, ναρκισσισμού, πικρίας, αναμονής και άσχημων συναισθημάτων;
Ο κόσμος είναι πολύ όμορφος, γεμάτος ενδιαφέροντες ανθρώπους, και είναι εκεί για να τον ανακαλύψουμε. Αρκεί να το θέλουμε και να το τολμήσουμε, φροντίζοντας και αγαπώντας πρώτα τον εαυτό μας.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Spencer Selover
