Ο “Χορός στον Πάγο” είναι μια σύνθεση του μουσικού και συνθέτη Αλέξη Στενάκη.
Η αλήθεια είναι πως αυτό το μουσικό κομμάτι μπορώ να το ακούω πολλές φορές μέσα στη μέρα μου. Κάποιες φορές και συνεχόμενα.
Κάθε φορά με την ίδια αίσθηση νοσταλγίας ή και μελαγχολίας, αλλά πλάθοντας διαφορετικές εικόνες.
Μια μελωδία που έχει γίνει πια από τις αγαπημένες μου.
Η παρακάτω ιστορία είναι εμπνευσμένη από αυτό το μουσικό κομμάτι λοιπόν.
Εξάλλου έτσι δημιουργούνται πολλές ιστορίες εδώ σε αυτή τη σοφίτα.
Αντλώντας έμπνευση από τους γύρω μας.
Σαν γιασεμί· νοσταλγικό
Ήταν εκείνη η εποχή του χρόνου που ανοίγεις το παράθυρο χωρίς να το σκεφτείς πολύ αν θα κρυώσεις ή όχι. Η μυρωδιά του γιασεμιού ήταν αισθητή στο σαλόνι του σπιτιού. Οι πνεύμονες μπορούσαν να εισπνεύσουν και να χωρέσουν όλα τα χρώματα της φύσης μέσα από τα αρώματά της.
Η ολόλευκη κουρτίνα τρεμόπαιξε από τον αέρα που είχε διάθεση για παιχνίδι. Τα ρυτιδιασμένα δάχτυλα της Σοφίας έδιναν ζωή στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου όσο το σιγανό και φάλτσο τραγούδισμά της συνόδευε τη μελωδία που είχε μόλις συνθέσει.
Ο άνεμος θέλησε να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του και παρέσυρε την κουρτίνα στον δικό του ρυθμό. Το ανοιχτόχρωμο ύφασμα άγγιξε απότομα την κορνίζα που είχε μέσα ένα μικρό αποξηραμένο λουλούδι με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Την έσπρωξε τόσο, ώστε τελικά να πέσει στο πάτωμα. Ο γδούπος και το ράγισμα της κορνίζας έκαναν τα δάχτυλα της γυναίκας να απομακρυνθούν από τα πλήκτρα μονομιάς και να στρέψει εκεί την προσοχή της.
Πλησίασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τη ραγισμένη ανάμνηση, παρά τον αργό βηματισμό εξαιτίας των αδύναμων αρθρώσεών της. Έβγαλε, σχεδόν με ευλάβεια, το σκληρό χαρτί με τις ασπρόμαυρες φιγούρες μαζί με το ζαρωμένο λουλούδι, που ήταν έτοιμο να σπάσει σε πολλά μικρά κομμάτια. Τα κράτησε στα χέρια της.
Τα χείλη της συνωμότησαν σε ένα χαμόγελο καθώς παρατηρούσε για πολλοστή φορά τη νεαρή γυναίκα και τον άνδρα της φωτογραφίας. Η γυναίκα κρατούσε ένα μικρό λουλούδι. Στεκόντουσαν σε μια βεράντα ενός αρχοντικού κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, σαν να επικρατούσε απόλυτη ηρεμία τριγύρω τους, σαν να είχε παγώσει ο χρόνος. Κι έτσι ήταν… Το κάδρο είχε “αιχμαλωτίσει” την αγαπημένη ανάμνηση της Σοφίας, με τον τότε φρεσκο-κομμένο ανθό· τη δεύτερη ημέρα του γάμου της Σοφίας και του άνδρα της φωτογραφίας.
Η όρασής της, τώρα, θόλωσε και το υγρό στοιχείο πλημμύρισε τα μάτια της, δίχως να της αφήνει περιθώρια να συγκρατηθεί. Έδιωξε τις αλμυρές σταγόνες με τα ακροδάχτυλά της, όταν εκείνες άρχισαν να γλιστρούν στο δέρμα της, το οποίο θύμιζε το χρώμα πορσελάνης.
Ακούμπησε τα χέρια της στο φόρεμά της, για να απορροφηθούν τα δάκρυά της.
“Αίγινα 1948” έγραφε στο πίσω μέρος της φωτογραφίας. Τα δάχτυλά της χάιδεψαν τα γράμματα, τα οποία ήταν χαραγμένα με στυλό. Σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί τη μέρα που ο άνδρας της το είχε γράψει. Σαν να πίστευε πως με την αφή θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, στην εποχή εκείνη. Την εποχή που είχε αυτόν τον άνδρα για χρόνια δίπλα της, αλλά τον τελευταίο χρόνο είχε την παρουσία του μονάχα σε αυτή τη φωτογραφία…
Αισθάνθηκε την καρδιά της να χορεύει στον πάγο και η μελαγχολία της γλίστρησε στο συμπαγές υδάτινο στοιχείο εκτελώντας φιγούρες που μόνο όποιος αγάπησε και ερωτεύτηκε -αληθινά, ειλικρινά, αγνά- μπορεί να καταλάβει.
Το τιτίβισμα ενός σπουργιτιού, της τράβηξε το βλέμμα. Η Σοφία, με αργές κινήσεις, ακούμπησε την “τραυματισμένη” κορνίζα, την φωτογραφία και το λουλούδι στο τραπεζάκι. Έπειτα, βγήκε στη, γεμάτη με λουλούδια και φυτά, βεράντα.
Στάθηκε για μια στιγμή στο ίδιο σημείο με αυτό της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, για να θαυμάσει το σπουργίτι που δροσιζόταν με το νερό από το μπολ. Η ίδια το είχε γεμίσει νωρίτερα το πρωί για τέτοιους απρόσμενους επισκέπτες.
Με ένα θρόισμα των φύλλων το σπουργίτι πέταξε και χάθηκε πίσω από τα δέντρα. Μαζί του χάθηκε και το βλέμμα της Σοφίας στη νοσταλγία, με το γιασεμί να τη συντροφεύει…
Μπορείτε να βρείτε τον Αλέξη Στενάκη στα social media παρακάτω:
(γιατί παίζει και δημιουργεί εκπληκτική μουσική φυσικά!)
Instagram
Facebook
