Φωτογραφία: Craig Adderley
❀ ❀ ❀
Ο δύστροπος άνθρωπος
Οι γιορτινές μέρες μπορεί να έχουν περάσει και σιγά-σιγά να πηγαίνουμε προς την άνοιξη, όμως υπάρχει ένας χαρακτήρας για τον οποίο συζητάμε κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και θα έλεγα πως είναι διαχρονικός. Ένας στερεοτυπικός, πια, χαρακτήρας.
Έχει πάει ήδη σε κάποιον ο νους σου;
Αναφέρομαι στον Σκρουτζ.
Τσιγκούνης στα χρήματα, αλλά -κυρίως- τσιγκούνης στα συναισθήματα (και κατ ‘επέκταση στην τσέπη).
Στο παραμύθι, ο Σκρουτζ έχει αλλάξει όλη του την κοσμοθεωρία χάρη στη μαγεία και τη βοήθεια των πνευμάτων. Ουσιαστικά, βρέθηκε κάποιος να τον συνεφέρει, να του θυμίσει πως δεν είναι τέλειος και πως αν είσαι έτσι όπως ήταν αυτός… κλάφ’ τα Χαράλαμπε!
Όμως τι συμβαίνει με εκείνον και εκείνους τους Σκρουτζ τους οποίους συναντάμε στην καθημερινότητά μας και τίποτα, μα τίποτα, δεν τους κάνει καλά;
Τι γίνεται με τους Σκρουτζ, οι οποίοι -ανεξαρτήτως ηλικίας- είναι κακότροποι και συνεχίζουν να φέρονται έτσι σε όποιον κι αν έχουν απέναντί τους; Όσες φορές κι αν έχει τύχει να ακούσουν αυτή την ιστορία… δεν έχουν συγκινηθεί, δεν έχουν προβληματιστεί ή αναρωτηθεί, δεν έχουν παρατηρήσει τις ίδιες τους τις συμπεριφορές. Ίσως ποτέ δεν τους ενδιέφερε. Ίσως και να μην μπουν ποτέ στη διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης.
Θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους σε ένα δικαστήριο που μόνοι τους δημιούργησαν στη φαντασία τους για να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, αθωώνοντας σε κάθε προστριβή τον εαυτό τους. Πως εκείνοι -και μόνο εκείνοι- είναι σωστοί σε όλα. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν έφταιξαν σε κάτι… μονάχα οι άλλοι.
Χμ… εμένα σε αυτό κάτι μου βρωμάει πολύ άσχημα. Τι όμως;… Α, ναι! Ο δύστροπος άνθρωπος.
Θυμώνω, εκνευρίζομαι και θέλω να εκραγώ όταν συναντώ την αγένεια προσωποποιημένη. Κοινώς… μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!
Αγενή δίποδα… με αχαλίνωτη αδιακρισία και χυδαιότητα, δίχως παιδεία, δίχως αυτογνωσία και με πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης.
Δεν είναι εύκολο να πιστέψω πως υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Μπορώ να αναγνωρίσω πως «κυκλοφορούν ανάμεσά μας», όμως μου φαίνεται σαν ψέμα, όπως και τόσα ακόμα άλλωστε…
Ο δύστροπος άνθρωπος θα το βρει «μπροστά του». Δεν χρειάζεται να το «βρει» από σένα.
Δεν είσαι αρμόδιος για έναν τέτοιο ρόλο. Ούτε κι εγώ. Η ζωή από μόνη της θα του το γυρίσει τη στιγμή που εκείνη θεωρεί ότι πρέπει, όσα «γιατί» και να ρωτήσεις, όσα «τι αδικία» και να πεις. Μπορεί να σου ακούγεται αστείο ή ουτοπικό, όμως το πιστεύω.
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που θα χρειαστεί να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να «πατήσεις» πόδι. Τουλάχιστον να το κάνεις με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην σου στοιχίσει τον εαυτό σου.
Το να χάσεις την ψυχραιμία σου σίγουρα δεν θα βοηθήσει.
Το να χάσεις το δίκιο σου, θα σε εξοργίσει ακόμα περισσότερο.
Το να χάσεις τον εαυτό σου, θα σε φέρνει αντιμέτωπο με την αστάθεια που θα κληθείς άμεσα να αντιμετωπίσεις. Εσύ προς εσένα. Κανείς δεν εγγυάται, όμως, πως θα τα καταφέρεις. Ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός.
Ο δύστροπος άνθρωπος δημιουργεί μια αμηχανία γύρω του, ειδικότερα όταν έχεις συνηθίσει αλλιώς. Εν τέλει, δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις ή να τον λυπηθείς.
Να θυμώσεις που δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι ούτε σε σένα αλλά ούτε και σε κανέναν άλλον;
Να τον λυπηθείς επειδή μάλλον κάτι πήγε -πολύ- στραβά στην ανατροφή του, στην πορεία του και δεν έμαθε τι θα πει στοιχειώδης ευγένεια;
Ο δύστροπος άνθρωπος απολαμβάνει να διαταράσσει την ησυχία σου ενώ, ταυτόχρονα, αδιαφορεί για τα συναισθήματά σου.
Ο δύστροπος άνθρωπος σού προκαλεί τρέμουλο, από εκείνα που μεταφράζονται σε ψυχοσωματικά. Η παιδεία σου με τα συναισθήματά σου συγκρούονται. Θες να του απαντήσεις, να τον βάλεις στη «θέση του», αλλά… το ξανασκέφτεσαι… Αξίζει;
Στη μάχη θέλεις να ριχτείς, μα το μυαλό προστάζει άλλα. Κι όταν τα χέρια της αδικίας αρχίζουν να σφίγγουν τον λαιμό σου, μανιωδώς ψάχνεις τον τρόπο να τα απομακρύνεις.
Απάντηση «σωστή» μην περιμένεις να σου δώσω. Αναζητώ κι εγώ πολλές φορές την πολυπόθητη ισορροπία. Μια ζυγαριά στην οποία πατώ με βαρίδια την καρδιά, μα και τη λογική. Κι εκεί καλείσαι να αποφασίσεις… πώς θα φερθείς εσύ σε έναν δύστροπο άνθρωπο;
