Σήμερα συνεχίζουμε δυναμικά την κουβέντα της προηγούμενης Κυριακής, που είχε να κάνει με το Erasmus και συγκεκριμένα την προσωπική μου εμπειρία.
Τι να πρωτοπώ για αυτή την περίοδο της ζωής μου; Ήταν πραγματικά μοναδική και καθοριστική για κάποια πράγματα. Ήταν μια περίοδος ωρίμανσης και ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής μου.
Η προετοιμασία
Θα θυμάσαι πως σου είπα ότι με είχε πιάσει μια κρίση λίγο πριν φύγω και για κάποιες ώρες με κυρίευσε ο πανικός. Ως γνήσιο κριάρι, όμως, είπα στα γρήγορα ένα “άντε γεια” στον φόβο μου, ανασκουμπώθηκα και σβέλτα συνέχισα με την οργάνωση για το ταξίδι.
Το 2015, που λες, δεν υπήρχε ακόμα αυτή η δυνατότητα του να χρησιμοποιείς άνετα το τηλέφωνο για κλήσεις και internet από το πρόγραμμα κινητής τηλεφωνίας που ήδη είχες, χωρίς να σε χρεώνουν εξτρά. Οπότε τι έκανα; Προσπάθησα να κατεβάσω χάρτες, τους εκτύπωσα και σκέφτηκα δεν μπορεί, θα βρω πώς να φτάσω από την εστία στο ερευνητικό κέντρο για αρχή. Αυτό έχει σημασία για την πρώτη φορά που πήγα να βρω πού θα ήταν η δουλειά μου και θα στο πω λίγο πιο κάτω.
Το ταξίδι
Πτήση από Αθήνα για Ελσίνκι, με στάση στη Φρανκφούρτη, και στη συνέχεια από το Ελσίνκι άλλο αεροπλάνο για το Ροβανιέμι. Μια μέρα ταξιδιού, έτσι για να μη βαριόμαστε. Και στην τελική, στον αρκτικό κύκλο πήγαινα, τι περίμενα;!
Το πρώτο σοκ το παθαίνω στο αεροπλάνο για Ροβανιέμι, όπου χρειάστηκε να πληρώσω 3.5 ευρώ για το νερό. Μέχρι τότε, όσες φορές είχα ταξιδέψει, πάντα το πρόσφεραν δωρεάν. Και τότε ήταν που κατάλαβα ότι αυτό δεν το κάνουν παντού, συνεπώς δεν είναι δεδομένο και πρέπει να τσεκάρω από πριν ποια αεροπορική προσφέρει τι. Ακόμα δεν πήγα Erasmus, ξεκίνησαν τα μαθήματα ζωής! Βρε τι πάθαμε! ?
Καταφέρνω, τέλος πάντων, να φτάσω στο Ροβανιέμι τα μεσάνυχτα, μετά από ολόοοκληρη μέρα ταξιδιού.
Επειδή έφτασα τόσο αργά, είχα προνοήσει και είχα συνεννοηθεί με τους αρμόδιους της εστίας πως θα υπάρχει κάποιος υπάλληλος, ο οποίος θα μου φέρει τα κλειδιά του διαμερίσματος.
Εστία
Η συγκεκριμένη εστία είναι ένα συγκρότημα κτιρίων και ονομάζεται Kuntotie. Και μην σε ξεγελάει που είναι εστία και πήγα με το Erasmus. Έπρεπε να πληρώνω κανονικά ενοίκιο, και μάλιστα τα διπλάσια από όσα έδινα ως φοιτήτρια στη Μυτιλήνη για το σπίτι. Τουλάχιστον, το καλό είναι πως μέσα στο ποσό συμπεριλαμβάνονταν ρεύμα και νερό. Αυτό έγινε υποθέτω επειδή, ενώ είχα δηλώσει στην αίτησή μου ότι επιθυμώ να συγκατοικήσω με άτομα, με έβαλαν μόνη μου σε μια γκαρσονιέρα με δύο κρεβάτια. What can I say? Φυσικά είχε τα θετικά του αυτό (ιδιωτικότητα κ.λπ), αλλά λίγη οικονομία θα ήταν πολύ βοηθητική εκείνη την περίοδο -έως και αναγκαία, ειδικά με το κόστος ζωής στη Φινλανδία.
Να διευκρινίσω πως το διαμέρισμα είχε τα απαραίτητα έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές, αλλά όχι εξίσου τα απαραίτητα αντικείμενα του τύπου κουβέρτα/ πάπλωμα, μαξιλάρι, κατσαρόλες, απορρυπαντικά, σκούπα. Nope. Παρ’ όλα αυτά, να σημειωθεί πως είχαμε και σάουνα στο συγκρότημα, στο υπόγειο! Αμέεε! ?
Όπως ίσως μπορείς να φανταστείς, τα πρώτα βράδια τα έβγαλα με 2 και 3 χοντρές μπλούζες, ζακέτες και το μπουφάν για σκέπασμα και μαξιλάρι. Καθόλου ευχάριστη και φιλόξενη η πρώτη επαφή, αλλά και τι να κάνεις εκείνη την ώρα; Άσε που που θα κουβαλούσα πάπλωμα και μαξιλάρι από την Ελλάδα, εκτός από σεντόνια και μαξιλαροθήκες; Αυτό δεν το περίμενα η αλήθεια είναι, δεν είχα καταλάβει ότι θα ήταν τόσο “άδειο” και ίσως γι’ αυτό είχα ξενερώσει και τόσο. Πώς να στο πω; Με έπιασε το παράπονο και δεν ήμουν και πολύ καλά ψυχολογικά.
Βέβαια, ξύπνησα και αντίκρισα από την μπαλκονόπορτα κάτι που μου άρεσε πολύ και μου έφτιαξε τη διάθεση, τόσο την πρώτη μέρα όσο και τις υπόλοιπες μέχρι να λιώσει το χιόνι.
Έβλεπα αυτό:
Η αρχή των πάντων
Την επομένη, Σάββατο, έπρεπε να γνωρίσω έστω κάποιον και να πάρω τουλάχιστον κάποια βασικά πράγματα από κάποιο μάρκετ. Βγήκα από το διαμέρισμά μου και άρχισα να ψάχνω ποια πόρτα να χτυπήσω. Και πόσο ώριμα αποφάσισα ποια πόρτα θα χτυπήσω; Απλώς έβλεπα τα επίθετα έξω από την κάθε πόρτα και τελικά χτύπησα εκείνη την πόρτα που είχε ένα επίθετο που έμοιαζε με ρώσικο. ?
Κάπως έτσι γνώρισα την Andrea (καθόλου Ρωσίδα εν τέλει), η οποία στην αρχή νόμιζε ότι ήμουν μία από τις κοπέλες που περίμεναν με την συγκάτοικό της εκείνη τη μέρα για το couchsurfing. Καλησπέρα και καλή βραδιά! Και αφού βγάλαμε άκρη μετά από κάνα λεπτό, ήταν ευγενέστατη και μου έδειξε πώς να πάω στο ποιο κοντινό μάρκετ, όμως με συμβούλεψε να πηγαίνω σε αυτό που είναι στην πόλη γιατί είναι πιο φθηνό.
Και πώς γνωρίζεις κόσμο;
Για εμένα αυτό το κομμάτι ήταν κάπως περίεργο, επειδή όλα τα παιδιά ήταν στο πανεπιστήμιο και το ερευνητικό κέντρο στο οποίο βρισκόμουν καθημερινά όχι μόνο δεν ήταν στο ίδιο κτίριο ή συγκρότημα, αλλά ήταν σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από τις σχολές. Αυτό σημαίνει πως πολλές φορές κιόλας είχα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα και ωράριο από τους υπόλοιπους.
Την Κυριακή αποφάσισα να πάω προς το κέντρο της πόλης, να ρίξω μια πρώτη ματιά στο περιβάλλον που θα με φιλοξενεί για τρεις μήνες και να βρω το ερευνητικό κέντρο στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκομαι τη Δευτέρα. Το σκεπτικό πολύ απλό: δεν θα ήθελα να αργήσω τη Δευτέρα, την πρώτη μέρα της δουλειάς, ψάχνοντας με άγχος για το πού να πάω.
Πολύ καλά έκανα που πήγα την Κυριακή, γιατί τη Δευτέρα θα είχα σίγουρα αργήσει. Χρειάστηκα 40 λεπτά περπάτημα συνολικά και τη βοήθεια ενός περαστικού παράλληλα για να βγάλω άκρη με τον δρόμο. Όχι πως ήταν περίεργη η διαδρομή, αλλά ήταν ΟΛΑ καλυμμένα με χιόνι και ο χάρτης μου δεν με βοηθούσε για τον λόγο που θα σου πω αμέσως τώρα.
Αυτό που λάτρεψα από τις υποδομές του Ροβανιέμι είναι οι πεζόδρομοι/ποδηλατόδρομοι που υπάρχουν παράλληλα με τους αυτοκινητόδρομους και είναι σχεδόν ίδιοι σε μέγεθος. Επειδή, λοιπόν, ήταν όλα καλυμμένα με χιόνι, μπερδεύτηκα. Ευτυχώς βρέθηκε στον δρόμο μου αυτός ο καλός κυριούλης, με τις βλεφαρίδες του λευκές και κοκαλωμένες από το κρύο, και με οδήγησε προς το κέντρο μέχρι ένα σημείο, αν και δεν μιλούσε αγγλικά (παραδόξως). Συνεννοηθήκαμε μια χαρά όμως. Τον ευχαρίστησα και οι δρόμοι μας χωρίστηκαν.
Στο μεταξύ, τα πόδια μου είχαν κρυώσει τόσο πολύ που δεν τα ένιωθα, η μύτη μου “έτρεχε” ακατάπαυστα και ένα πακέτο χαρτομάντηλα εξαντλήθηκε μονομιάς. Α ναι, δεν ανέφερα ότι είχε -23 °C. ??? Με το βλέμμα μου έψαξα γρήγορα για κάποια καφετέρια. Ήμουν αρκετά τυχερή και βρήκα ένα καφέ μερικά μόλις μέτρα πιο πέρα, το οποίο μάλιστα είχε ανοίξει πρόσφατα όπως έμαθα.
Πρώτη φορά είχα εκτεθεί σε τόσο πολύ κρύο. Παρ’ ότι τις προηγούμενες μέρες είχε χιονίσει αρκετά μέχρι και στην πόλη του Βόλου, δεν μπορούσε αν συγκριθεί με αυτό το κρύο.
Ο ζεστός χώρος και το τσάι που παρήγγειλα με βοήθησαν να ξεμουδιάσω. Αμέσως εκμεταλλεύτηκα το wi-fi και κάλεσα την οικογένειά μου, για να ξέρουν ότι ζω και ότι όλα είναι καλά. Πρώτη φορά έφαγα βάφλα με αλμυρό. Είχα συνηθίσει στις μερέντες, στα παγωτά και στις σαντιγές!
Arctic Centre
Αν σε ενδιαφέρει να μάθεις παραπάνω για το ερευνητικό κέντρο στο οποίο εργάστηκα, μπορείς να μάθεις στον παρακάτω σύνδεσμο περισσότερα: https://www.arcticcentre.org/EN
Συγκεκριμένα εγώ ήμουν στην ομάδα του Global Change.
Εάν βρεθείς στο Ροβανιέμι, σου συνιστώ να το επισκεφθείς. Σίγουρα δεν θα σε αφήσουν να περάσεις στους πάνω ορόφους που είναι το ερευνητικό, όμως στο ισόγειο έχει μουσείο και αξίζει να το δεις!
Μέσα στις αρμοδιότητές μου θα ήταν να πάω για μία βδομάδα στη Σιβηρία με τον υπεύθυνό μου και μαι μικρή ομάδα για ένα workshop, όπου θα χρησίμευα κυρίως ως μεταφράστρια (από τα ρώσικα στα αγγλικά). Δυστυχώς, λόγω μιας αναποδιάς με το διαβατήριό μου και επειδή άργησε να βγει στην ώρα του, έχασα αυτή τη μοναδική ευκαιρία… κλαψ, κλαψ…
Οι παρέες μου
Τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα και ευχάριστα όταν μια μέρα η Andrea με κάλεσε για τσάι ένα απόγευμα Σαββάτου που θα ήταν και άλλα άτομα. Έτσι, γνώρισα τη γλυκιά μου Rozalie από τη Γερμανία (και παίζει να ήταν από τα λίγα άτομα από τους φοιτητές που μιλούσαν τόσο καλά αγγλικά).
Για να μην τα πολυλογώ, η μία γνωριμία έφερε την άλλη και έτσι κανονίστηκε ένα βράδυ να πάμε για μπάρμπεκιου στον λόφο Ουνασβάρα. Από τις πιο όμορφες βραδιές της ζωής μου. Πάρα πολλοί συνομήλικοι χωρισμένοι σε παρέες των δέκα περίπου ατόμων διαφορετικών εθνικοτήτων από όλο τον κόσμο έψηναν, έτρωγαν, γνωρίζονταν, μιλούσαν, γελούσαν, με το χιόνι να κυριαρχεί στο τοπίο. Εκεί γνώρισα την φίλη μου Λάουρα.
Είχα κυρίως δύο παρέες. Μία με τα παιδιά που είχαν έρθει για σπουδές και μία που είχαν έρθει κι εκείνοι για πρακτική. Εμείς της πρακτικής ήμασταν ξεκάθαρα μειοψηφία, καθώς ήμασταν τέσσερις. Με τον έναν γίναμε και πολύ φίλοι και μέχρι και σήμερα επικοινωνούμε. Στην πορεία, μπήκα και σε μια ομάδα που είχε σκοπό να είναι αποκλειστικά ρωσόφωνη και λειτουργούσε ως εξάσκηση για όσους μάθαιναν τα ρώσικα ως ξένη γλώσσα. Μετά από αυτό κατέληξα να γιορτάζω δύο φορές το Πάσχα γιατί είχαμε κάποια απόκλιση στις ημέρες (καθολικοί και ορθόδοξοι): μία με τους καθολικούς και μία το δικό μας με τα κορίτσια από τη Ρωσία.
Γευστικές Θεματικές βραδιές
Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα μου! Κάθε φορά, ένα άτομο της παρέας έφτιαχνε δείπνο και αυτό αποτελούνταν από γεύσεις της χώρας του! Ε, ναι! Αυτό αξίζει. Έτσι, δοκίμασα πολλές και διαφορετικές κουζίνες, π.χ. ιταλική, ουγγρική, γερμανική, κινεζική, λιθουανική κ.α.
Ρούχα
Τα basics: ισοθερμικό, καλό μπουφάν, κατάλληλα για το συγκεκριμένο κρύο υποδήματα, σκουφί, κασκόλ και γάντια. Μη σε δω να κυκλοφορείς με κάτι λιγότερο εκεί!
Δραστηριότητες
Για όποιον λέει ότι τα χρήματα δεν σε βοηθούν να περνάς καλά και να ανακαλύπτεις τον κόσμο… εγώ δεν θα τους πίστευα στη θέση σου.
Συμπέρασμα;
Αν είχα μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα, θα μπορούσα να είχα δοκιμάσει πολλές δραστηριότητες που έκαναν άλλοι φοιτητές κι εγώ απλώς δεν μπορούσα αν τις κάνω. Όμως το γεγονός και μόνο ότι κατάφερα να είμαι εκεί, ότι έφερα εις πέρας την αποστολή μου στο ερευνητικό κέντρο και έκανα όσα έκανα ήταν θαύμα! Και αν πάω ακόμα παραπέρα τη θετική σκέψη, τότε είναι ένας λόγος για να ξαναπάω!
Βόρειο Σέλας
Αυτό αποτελεί μια ιστορία από μόνο του!
Ξέρω, σου το χαλάω λίγο τώρα, αλλά αξίζει να ειπωθεί σαν μια ιστορία χώρια, πίστεψέ με! Οπότε έρχεται και αυτό σύντομα. Πάντως, για να μην σε κρατάω σε αγωνία για το πώς μου φάνηκε… σε γενικές γραμμές, το βόρειο σέλας είναι από τα πιο μαγικά και φαντασμαγορικά θεάματα που έχουν δει τα μάτια μου. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα πατώντας εδώ.
Τα highlights του Erasmus μου
– Τα ομορφότερα γενέθλια/ Η καλύτερη έκπληξη ever (διάβασε για αυτό εδώ)
– Η φιλία που γεννήθηκε και υπάρχει ακόμα και σήμερα με την ιταλίδα φίλη μου, Λάουρα
– Υπέροχα και ανεπανάληπτα τοπία
– Γνωριμία με πολλούς ανθρώπους διάφορων πολιτισμών
– Επαφή με ερευνητικό πρόγραμμα του κλάδου μου (γεωγραφία)
– Ενίσχυση αυτοπεποίθησης
– Ένα ξεκαθάρισμα με το τι θέλω να ασχοληθώ πραγματικά
– Δεν αγοράζεις νερό εκεί. Πίνεις κατευθείαν από τη βρύση που είναι λες και είναι εμφιαλωμένο!
Μια μικρή γεύση μέσα από λίγες φωτογραφίες
Έξω από το γραφείο που μοιραζόμουν με ακόμα μία κοπέλα 
Το χωριό του Άγιου Βασίλη 
Επιτέλους τον γνώρισα! 
My dear reindeer 
Μικρό χάσκι 
Βόλτα με χάσκι 
Αρκτικός Κύκλος (στο χωριό τουΑγ. Βασίλη) 
Προς το Πανεπιστήμιο Λαπωνίας 
Δραστηριότητες πάνω σε παγωμένη λίμνη 
Arctic Circle 
Γέφυρα του Ροβανιέμι 
Σοκολατάκια με γέμιση από κρέας ταράνδου 
Workshop στο ερευνητικό κέντρο 
Θέα της πόλης από τον λόφο 
Αγώνες ταράνδων στο κέντρο της πόλης 
Έξω από την εστία 
Ο δρόμος προς το ερευνητικό κέντρο 
Μια από τις γευστικές θεματικές μας συναντήσεις 
Μπάρμπεκιου στον λόφο Ουνασβάρα 
Πασχαλινά αυγά 
Όσοι φοιτητές απέμειναν πριν την αναχώρησή μου 
Αρκτικός Κύκλος
❀ ❀ ❀
POST-IT NOTE 1
Δεν σου μίλησα ακόμη για το χωριό του Άγιου Βασίλη και για το Βόρειο Σέλας, όμως αισθάνομαι πως και για τα δύο χρειάζονται ξεχωριστές ιστορίες. Οπότε έρχονται σύντομα!!!
POST-IT NOTE 2
Επίσης, αισθάνομαι πως μπορώ να γράψω ολόκληρο βιβλίο για αυτή την εμπειρία με το Erasmus και σίγουρα δεν θα το γράψω τώρα μονομιάς σε αυτή την Κυριακάτικη σοφιτοκουβέντα μας.
POST-IT NOTE 3
Τέσσερις είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους κατάφερα να πάω Erasmus στον αρκτικό κύκλο:
1. Οι γονείς μου, οι οποίοι με στήριξαν -ψυχολογικά και οικονομικά. Πίστεψέ με, δυστυχώς τα λεφτά της υποτροφίας έφταναν μόνο για το διαμέρισμα και το κόστος ζωής εκεί είναι αρκετά υψηλό, όπως σου ανέφερα ήδη…
2. Ο αδερφός μου, που πάντα φρόντιζε να μεγαλώνω ανεξάρτητη και από όταν ήμουν μικρή είχε φυτέψει στην ψυχή μου τον σπόρο αυτό και προσπαθούσε σε κάθε ευκαιρία να τον καλλιεργεί.
3. Ο καθηγητής που μου υπενθύμισε την κατάλληλη στιγμή για το Erasmus.
4. Ο εαυτός μου. Ναι, ναι. Όπως το ακούς. Διότι αν εμείς οι ίδιοι δεν το πάρουμε απόφαση για τον εαυτό μας, κανείς δεν θα το κάνει. Είτε μας στηρίζουν είτε όχι. Εξάλλου… είναι δικά μας τα όνειρα και μόνο εμείς ξέρουμε τι μας κόστισε για να τα ονειρευτούμε.
POST-IT NOTE 4
Πω πω πόσες ιστορίες ακόμα παρέλειψα! Τι να πρωτογράψω;! Ήδη σου καθυστέρηση σήμερα την ιστορία ?
