Πριν μας ξεγλιστρήσει ο χρόνος…
Υπάρχουν πολλές στιγμές μέσα στη μέρα που θα γκρινιάξουμε για το παραμικρό, αφήνοντας την κάθε λεπτομέρεια να μας επηρεάσει αρνητικά. Από απαρατήρητη τη μετατρέπουμε σε σημαντική.
Ξεφυσάμε, στριφογυρίζουμε τα μάτια μας, μουρμουράμε και διαιωνίζουμε την αρνητικότητα, κουβαλώντας την κατά τη διάρκεια της μέρας. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Τη μεταφέρουμε και στους γύρω μας, είτε με λόγια είτε με πράξεις.
Ας πάμε όμως σε μια πιο ευχάριστη εικόνα τώρα. Ας φέρουμε στο νου μας τα άτομα της οικογένειάς μας ή και γενικότερα τους σημαντικότερους για εμάς ανθρώπους. Τι αισθάνεσαι όταν φαντάζεσαι τα πρόσωπά τους; Όμορφη σκέψη, ε;
Εγώ ένιωσα μια ζεστασιά μόλις τους οραματίστηκα. H καρδιά μου πλυμμήρισε θετικά συναισθήματα. Γέμισε τόσο που νιώθω ότι θα σκάσει από τα όσα αισθάνομαι για αυτούς. Δεν χωρούν μόνο σε μια καρδιά αλλά ταξιδεύουν σε κάθε κύτταρο του σώματός μου. Σαν να μια αύρα που κατακλύζει το κορμί μου και η ψυχή μου δεν βρίσκει καμία λέξη να εκφράσει όσα αισθάνεται.
Όμως… ας σκεφτούμε τώρα ένα σενάριο, ένα πολύ κακό σενάριο… ότι χάνονται τα άτομα που αγαπάς περισσότερο απ’ οποιονδήποτε κι απ’ οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Χάνονται. Έτσι απλά, μια μέρα που δεν το περιμένεις. Χωρίς να έχεις προλάβει να ζήσεις όσες στιγμές ονειρευόσουν, μετανιώνοντας που κάθε μέρα δεν τους έλεγες πόσο τους αγαπάς και τους εκτιμάς και που δεν έδωσες εκείνη τη μία παραπάνω σφιχτή αγκαλιά που αισθανόσουν πως ήθελες να δώσεις.
Ξεχνάμε… Ξεχνάμε πολύ εύκολα και δυστυχώς πολλές φορές θεωρούμε δεδομένα όσα έχουμε. Μιζεριάζουμε, γκρινιάζουμε, αφήνουμε τα ανούσια να υποκαθιστούν τα σημαντικά ξανά και ξανά και ξανά. Ψωνιζόμαστε, καυχιόμαστε, τρελαινόμαστε όταν δεν έχουμε την ανταπόκριση που περιμέναμε στα social media, κλαίμε για κάποιον/α που μας άφησε, παρ’ όλο που για να έγινε αυτό -αν το καλοσκεφτείς- προφανώς δεν ήμασταν κατάλληλοι ο ένας για τον άλλον.
Και ξέρεις τι παρατηρώ το πρωί που ξυπνάω ή μέσα στη μέρα ή το βράδυ που ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι; Αναπνέω. Περπατάω. Βλέπω. Οσφρίζομαι. Αγγίζω. Γεύομαι. Αισθάνομαι. Εύχομαι το ίδιο για τους αγαπημένους μου και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που υπάρχουν στη ζωή μου. Κάθε μέρα. Και τότε όλα -μα όλα- τα υπόλοιπα φαίνονται ασήμαντα σε σχέση με αυτό.
Παρατηρώ πως ακόμα κι αν έκλαψα σήμερα ήταν για κάτι που θα περάσει ή που δεν έχει τόσο σημασία μπροστά στον πόνο που έρχεται όταν χάνεις κάποιον δικό σου. Μια σκέψη που θυμάμαι να συνειδητοποίησα από πολύ μικρή, γύρω στα 9-10 χωρίς να μου μιλήσει κάποιος για αυτό που ονομάζουμε απώλεια. Εύχομαι το χειρότερο σενάριο να παραμείνει ανολοκλήρωτο και απλώς ένα σενάριο. Ας είναι μόνο ένας ακόμα εφιάλτης που κάποτε είχα δει λέω στον εαυτό μου συνέχεια.
Πρέπει να χαθεί κάποιος για να εκτιμήσουμε πως υπάρχει; Δυστυχώς μετά θα είναι πολύ αργά. Ο χρόνος δεν γυρνά… Οπότε γιατί να μη ζούμε την κάθε μέρα μαζί τους και να μην αρπάζουμε την κάθε ευκαιρία; Πάντα θα έχουμε τα «πάνω» μας και τα «κάτω» μας. Όμως μπροστά σε αυτό, τα υπόλοιπα φαίνονται τόσο μικρά…
