Αυτό το καλοκαίρι, σε ένα πουφ στην Χαλκιδική
άφησα την καρδιά μου…
Ξέρω πως κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τις πιο πολυτελείς διακοπές που μπορεί κάποιος να ονειρευτεί, ενώ κάποιοι όχι. Ξέρω πως κάποιοι δεν μπορούν καν να κάνουν διακοπές, ούτε από οικονομικής πλευράς ούτε από άποψη χρόνου.
Όμως ξέρω πως το να περάσεις καλά, δεν προϋποθέτει αποκλειστικά χρήματα.
Παίζουν σημαντικό (ή και συμπαντικό; ?) ρόλο και άλλοι παράγοντες. Και ερωτώ! Τι να την κάμνεις τη σουίτα όταν η παρέα σου δεν σε γεμίζει και δεν περνάς όμορφα;
Αυτό το καλοκαίρι έγινε κάτι που δεν περίμενα…
Αυτό το καλοκαίρι, τέσσερις τσούπρες ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να περάσουμε όλες μαζί τις πρώτες ημέρες των διακοπών μας. Όλες κάπως συνδεόμασταν μεταξύ μας (φίλη φίλης κ.λπ. -μπατζανάκης του φίλου του παππού του προπάππου του περιπτερά… χμμμ θα μπορούσε, αλλά όχι! ?). Στην ουσία δεν γνωριζόμασταν καλά, μιας που δεν ήμασταν παρέα από πριν. Συνεπώς, κανείς δεν ήξερε πώς και αν θα πετύχει αυτό το “πείραμα”.
Αισθάνομαι (όπως θα έλεγε και ο Σάκηηηης) πως είχαμε πολύ την ανάγκη να ξεκουραστούμε και να αφήσουμε πίσω την καθημερινότητά μας, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Και ίσως τελικά αυτή να ήταν η άτυπή μας συμφωνία, ένας όρκος που ποτέ δεν δόθηκε αλλά εννοήθηκε, χωρίς καν να το ξέρουμε εμείς οι ίδιες.
Ίσως μάλιστα ο όρκος δόθηκε το βράδυ που μόλις φτάσαμε στον προορισμό μας κουρασμένες, σχεδόν εξουθενωμένες, και κατεβήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στην παραλία με μπύρες, ώστε επιτέλους να αγγίξουμε τη θάλασσα. Κάναμε μια πρόποση λοιπόν και ήπιαμε στο όνομα των ημερών που θα ακολουθούσαν.
Αφεθήκαμε και μαζί μας αφέθηκαν σκέψεις, συναισθήματα, πάρθηκαν αποφάσεις ή μπορεί και να βγήκαν διλήμματα στην επιφάνεια.
Όμως το κλειδί για να ανοίξουμε τις πόρτες των ψυχών μας βρισκόταν εκεί. Στην Χαλκιδική, στο μέρος όπου μείναμε, στην άμμο που πατήσαμε ρεμβάζοντας, χορεύοντας ή και απλώς περπατώντας, στην αλμύρα του θαλασσινού νερού που μια κάλυπτε τα ακροδάχτυλά μας και μια παιχνίδιζε μόνη της βγαίνοντας μέχρι τη στεριά σαν σκανταλιάρικο παιδί.
Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν τα βράδια. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει τα άστρα που φέγγουν, μακριά από τη φωτορύπανση της πόλης. Έπειτα, το φεγγάρι. Μετά, τη θάλασσα. Και ξανά τα άστρα, στέλνοντας ευχές στον ουρανό, ο οποίος μας παρακολουθούσε συνεχώς, σαν να μας προστατεύει.
Ένιωσα πως άνοιγε την αόρατη αγκαλιά του για να καταφύγω μαζί με τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου, για να γαληνέψω πιστεύοντας πως τίποτα και κανείς δεν θα με επηρεάσει, δεν θα με πειράξει, δεν θα με βλάψει.
Και η θάλασσα εκεί… να επιμένει. Ο ήχος της σαν ένα τραγούδισμα γλυκό, άλλοτε νοσταλγικό, να πλησιάζει κάθε λίγο και λιγάκι την αμμουδιά δίνοντας όρκο ως μάρτυρας στις πιο κρυφές μας σκέψεις, στα πιο τρελά μας όνειρα και στις ευχές καθώς καθόμασταν και οι τέσσερις σε πουφ, αγναντεύοντας τον σκοτεινό ορίζοντα με τ’ ασημένια κύματα να καθρεφτίζουν τη Σελήνη.
Η συνταγή πέτυχε λοιπόν. Κι αν αναρωτιέσαι ποια ήταν αυτή… δεν νομίζω πως μπορώ με βεβαιότητα να πω.
Όμως θα μοιραστώ μαζί σου το εξής που θεωρώ σημαντικό: πάνω απ’ όλα είχαμε τη διάθεση να λειτουργήσει θετικά το “σχήμα” που δημιουργήσαμε (θα μπορούσαμε εν τέλει να είμαστε και 90-ιλοσυγκρότημα ? “μπαμ και κάτω”, θηλυκή εκδοχή των “One” και τέτΧοια).
Το πιο βασικό (μυστικό συστατικό ?) όμως: Τραγούδια της δεκαετίας του ‘90 σχεδόν σε όλο το ταξίδι και στην επιμέλεια μουσικής η, Dj της καρδιάς μας και της παρέας μας, Φρύνη (by the way, αν θες να κάνεις 90s πάρτι και δεν ξέρεις τι τραγούδια να διαλέξεις και με ποια σειρά, σου έχω τη λύση: Φρύνη [aka Dj Φρόσω!] Μουαχαχαχα!).
Μόνο σοβαρές ήμασταν σε αυτό το ταξίδι και δεν θέλω αμφισβήτηση, εντάξει; ? #δεν_μας_πίστεψε_ποτέ_κανείς
Γελάσαμε, κλάψαμε (αμέ..), βρήκαμε δικό μας κώδικα επικοινωνίας, τρέχαμε μέσα στη θάλασσα σαν τα χαζά και κάναμε λες και πρωταγωνιστούσαμε στο Baywatch, κολυμπήσαμε πολύ (μόνο λέπια δεν βγάλαμε), τραγουδήσαμε με την ψυχή μας (τα τζάμια τι έφταιγαν… δεν ξέρω, μη ρωτάς!) και φυσικά… ομολογώ πως φάγαμε πολύ (βέβαια, γουρούνιασμα λέγεται αυτό κανονικά…).
Και κάπως έτσι… σε ένα πουφ στην Χαλκιδική άφησα ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Κάποια μέρα όμως θα επιστρέψω για να το επισκεφτώ, όχι για να το πάρω πίσω.
Φωτογραφία
Akshaya Premjith
❀ ❀ ❀
POST-IT NOTE 1
Μήπως ξέρεις σε ποια περιοχή της Ελλάδας χρησιμοποιείται η λέξη “τσούπρα”;
POST-IT NOTE 2
Ευχαριστώ τα κορίτσια μου -Λήδα, Ελεάννα, Φρύνη- για τις αξέχαστες αυτές μέρες! And the oscar gooooooeeees toooooo…!
POST-IT NOTE 3
Κορίτσια μου, δεν θα σας κάνω ρεζίλι (όχι πολύ)! Αλλά δεν πρέπει να μοιραστώ τα εξαίσια hashtags που προέκυψαν από αυτό το το ταξίδι; Εεε;!
#μπιφτέκια #baywatch_από_τα_lidl #ακάκιεεε #αιμίλιος_ο_μπάρμαν #φέρε_κι_άλλη_μαργαρίτα #σαν_την_Χαλκιδική_δεν_έχει_αφού
POST-IT NOTE 4
Εσάς στη Σαλονίκη, σας αγαπάω ένα τσακ παραπάνω για τις μερίδες φαγητού που βάζετε! ?
POST-IT NOTE 5
Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές ? και αν ναι… ε, δεν μπορεί! Σε κάποια ήμουν Θεσσαλονικιά. Δεν ξέρω πώς μου έχει κολλήσει η προφορά με το παχύ, διπλό/τριπλό/τετραπλό κ.λπ. λ(λλλ)άμδα… από φοιτήτρια ακόμα. Και όχι, δεν σπούδασα Θεσσαλονίκη. Και τώρα που το σκέφτομαι και το παρατηρώ… περάσανε και τα χρονάκια, όμως η προφορά έχει ξεμείνει ???? #μυστήρια_πράματα
