❀ ❀ ❀
Σου χρωστάω έναν Αύγουστο
Περπάτησε κατά μήκος της παραλίας με το παλτό ξεκούμπωτο και το κασκόλ να δείχνει έντονα πως θέλει να πετάξει, όπως φανταζόταν ότι θα ήθελε να κάνει και η ίδια.
Τα παπούτσια της δημιούργησαν ένα μικρό μονοπάτι πάνω στη νωπή άμμο, οδηγώντας την με αργό ρυθμό προς τον κυματοθραύστη, όπως ο χορός μιας τραγωδίας που περπατάει αμίλητος και δεν μπορεί να διανοηθεί τον άδικο χαμό του έντιμου ήρωα.
Το τοπίο ερημικό· σαν μια αντανάκλαση του «είναι» της.
Κοντοστάθηκε στην άκρη του κυματοθραύστη. Ο παφλασμός της θάλασσας ήταν η πιο κατάλληλη μελωδία εκείνη τη στιγμή, χωρίς ανθρώπινες φωνές να διακόπτουν το τραγούδισμα του νερού και να δημιουργούν βαβούρα στις σκέψεις της.
Κάθισε φέρνοντας τα γόνατα στον θώρακά της. Κοίταξε τον ορίζοντα και τα κύματα που παιχνίδιζαν και ήθελε ν’ αδειάσει. Να ανοίξει το χρυσό κλουβί των σκέψεών της και να τις αφήσει να πετάξουν μακριά, σαν να ήτανε πουλιά που παλεύουν για την ελευθερία.
Τα βλέφαρά της βάρυναν για μερικά δευτερόλεπτα και η ανάσα της αργή. Ξανακοίταξε μπροστά της. Ο αέρας του χειμώνα ανακάτεψε τα μαλλιά της, όμως έμεινε ασάλευτη στον αόρατο θρόνο· μια παγίδα που έχτισε μόνη της με τα χέρια του νου.
Οι σκέψεις ξεπηδούσαν σαν άτακτα παιδιά· αόριστα μα και συγκεκριμένα, δειλά και θαρραλέα, αδύναμα και δυνατά. Δυο αλμυρά ποτάμια κυλούσαν τώρα στα μάγουλά της, χωρίς σταματημό. Η άηχη κραυγή δεν έβρισκε ανταπόκριση. Το άνω και το κάτω χείλος έγιναν ένα -όσο το αλμυρό νερό του προσώπου της συνέχισε να ρέει- μέχρι που τα αποδέχτηκε και τα απελευθέρωσε. Και μαζί με αυτά, όλα όσα σκεφτόταν, όσα η καρδιά της σφύριζε καιρό, μα εκείνη έκλεινε ερμητικά τη διέξοδο.
Ο άνεμος παγερός και το πρόσωπο να καίει. Ώσπου τα ποτάμια στέρεψαν πια… από ευχές, μετάνοιες, ελπίδες και όνειρα που χάθηκαν… ή και όχι ακόμη.
«Σου χρωστάω έναν Αύγουστο…» ψέλλισε, «κι έναν χειμώνα…» συνέχισε, ολοκληρώνοντας τη φράση σαν έμπιστο μυστικό, με μάρτυρες τα στοιχεία της φύσης.
Μάζεψε με κόπο τις σκέψεις, από τον χείμαρρο, πίσω στο κλουβί και σηκώθηκε.
Ακολούθησε το μονοπάτι που δημιούργησε νωρίτερα, μπαίνοντας και πάλι σιγά-σιγά στον κόσμο της βαβούρας.
❀ ❀ ❀
POST-IT NOTE
Μυθοπλασία στη σημερινή σοφιτοϊστορία μας!
Σίγουρα μετά από τόσο καιρό θα έχεις καταλάβει πως μου αρέσει να γράφω έχοντας πολλά ερεθίσματα. Έτσι, αυτή τη φορά μοιράζομαι μαζί σου ακόμα μια ιστορία γραμμένη και εμπνευσμένη από ένα εκπληκτικό μουσικό κομμάτι, ένα από τα αγαπημένα μου.
Εύχομαι να σε ταξιδέψει.
Καλή ανάγνωση!
