Ηρεμώ όταν ακούω τον χορό των σταγόνων καθώς φιλούν το έδαφος τους φθινοπωρινούς μήνες. Ηρεμείς όταν κρύβεσαι σαν μικρό παιδί…
Κλίνοντας το “Φ” Φοβάμαι όταν πληγώνω κι όταν με πληγώνουν. Φοβάσαι γιατί αλλιώς τα περίμενες και προς άλλη μεριά σου…
Ρωτάω για να μου πεις τι κάνεις, αλλά προσποιούμαι πως ακούω όσα μου απαντάς. Ρωτάς αδιάκριτα για τη ζωή εκείνου…
Διώχνω τους φίλους μου όταν θέλουν να με βοηθήσουν σε διάφορες δύσκολες φάσεις της ζωής μου. Διώχνεις τις θετικές σκέψεις…
Εμπιστεύομαι λάθος ανθρώπους και το καταλαβαίνω όταν πια είναι ήδη αργά. Εμπιστεύεσαι δίχως να περιμένεις ανταλλάγματα. Εμπιστεύεται με τα μάτια…
Λυπάμαι για όσα λόγια σου είπα, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα τα χείλη μου αυτά να ξεστομίσουν. Λυπάσαι τα κορμιά…
Καυχιέμαι για την επαγγελματική μου καταξίωση και περιφρονώ την εργασία των υπολοίπων. Καυχιέσαι για όσα έχτισες σε πλάτες άλλων. Καυχιέται…
Κλίνοντας το “Χ” Χάνομαι στο δικό σου μυστήριο, που μια οδηγεί στο φως και άλλες φορές με βυθίζει σε μαρτύριο.…
Ισορροπώ ανάμεσα σε αυτό που θέλω και αυτό που θες εσύ. Ισορροπείς πάνω σ’ εκείνα που προσπαθούν άλλοι να σου…
Σωπαίνω όταν προσπαθείς να μου επιβληθείς. Αρνείσαι να αποδεχθείς τη διαφορετικότητά μας. Σωπαίνεις όταν φορτώνουν την πλάτη σου με βαρίδια…