ΚΛΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ “Γ”

Γκρινιάζω για μικροπράγματα, τα οποία οδηγούν σε μια ακατάπαυστη μιζέρια.

Γκρινιάζεις για τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου και θα προτιμούσες να μην σε περιτριγυρίζουν, να μη σου μιλούν καν. Μα είναι εκεί· εσύ τους το επιτρέπεις.

Γκρινιάζει για την άτυχή του μοίρα που τον έκανε να βλέπει άσπρο, μαύρο και μερικές φορές -αν στάθηκε τυχερός- και γκρι. Καμία, όμως, άλλη απόχρωση από τη χρωματική παλέτα της καθημερινότητας, της ζωής.

Γκρινιάζουμε για τους γονείς μας μέχρι, τελικά, να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε πολύ τυχεροί που τους έχουμε. Εξάλλου σε εκείνους, συνήθως, βρίσκουμε καταφύγιο όταν έρχονται οι δύσκολες μέρες, ό, τι κι αν κάνουμε είμαστε τα παιδιά τους.

Γκρινιάζετε για τα χρήματα που είχατε και χάσατε μέσα από τα χέρια σας ή τα χρήματα που δεν έχετε, αλλά επιθυμείτε να αποκτήσετε όσο τίποτα άλλο. Όμως κάποιες φορές είναι παγίδα· παραμελείτε την υγεία σας κι έτσι χάνετε το νόημα της ύπαρξής σας.

Γκρινιάζουν για τον/ τη σύντροφό τους, ωστόσο γνωρίζουν πως θα μπορούσαν να διακόψουν κάθε επαφή και ο καθένας να βρει το δικό του δρόμο με μεγαλύτερη επιτυχία, για το καλό και των δύο. Αλλά βέβαια, είναι πιο βολικό κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Κι έτσι, παύω, παύεις, παύει, παύουμε, παύετε, παύουν να ενδιαφερόμαστε για την ουσία. Την κλειδώνουμε σε ένα μπαούλο με πολλούς πάτους για να μην ακούμε τις κραυγές της αλήθειας και της αυτογνωσίας. Αρνούμαστε να ελευθερώσουμε τους τιτάνιους φόβους μας από τα Τάρταρα αυτού του μπαούλου, εκείνους τους φόβους που σιγά-σιγά άλλοι τάιζαν με τα χρόνια κι εμείς αφηνόμασταν σε αυτό. Εκτός κι αν φτάσουμε στην αποδοχή. Να πάψουμε να παλεύουμε τον εαυτό μας και να τον ακούσουμε. Έχει τόσα να μας πει.

Γίνε ο ακροατής σου.

“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη

Φωτογραφία
Alexandro David