Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται.
Ο Μικρός Πρίγκιπας
Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
✻✻✻
Το παιδί μέσα μας
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που ξεχνούν πώς είναι να είσαι παιδί.
Φυλακίζουμε τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης. Εγκλωβίζουμε το παιδί μέσα μας και τη φαντασία μας. Και με το πέρασμα του χρόνου προσπαθούμε να σταθούμε ακλόνητοι στον ανταγωνιστικό κόσμο των ενηλίκων.
Όσο απομακρυνόμαστε από την παιδική μας ηλικία τόσο απομακρυνόμαστε από εκείνα τα συναισθήματα που ρίζωσαν μέσα μας, αφήνοντάς τα έρμαια του υποσυνείδητου.
Και σε μια τέτοια συνθήκη, πόσο καθοριστική μπορεί να είναι μια περίοδος περισυλλογής και αναθεώρησης! Και πόσο δύσκολο είναι τελικά να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία…
Να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο που θα ακούσουμε μια φωνή μέσα μας σαν πρόσχαρο χριστουγεννιάτικο καμπανάκι, να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο. Να δούμε καθαρά την πύλη που περάσουμε και μας κράτησε σε ένα μέρος σκοτεινό, του οποίου την ύπαρξη δεν γνωρίζαμε συνειδητά και υιοθετήσαμε ως μοναδικό μας εαυτό.
Ώσπου να ξυπνήσουμε από το φρέσκο αεράκι, αυτό της αλλαγής. Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απομακρυνθεί από ονόματα ταμπέλες και αδιάκριτες, κακεντρεχείς ματιές, που κάποιος -ή ακόμα κι ο ίδιος μας ο εαυτός- καθόρισε αυθαίρετα ως μία προβολή μας στον καθρέφτη.
Να φύγουμε μακριά από μια πλάνη που είχαμε για αντανάκλασή μας.
Το παιδί μέσα μας να ξεκινήσει από την αρχή την ανακάλυψη του κόσμου. Του δικού του κόσμου κι εκείνου στον οποίο ζούμε. Συνειδητά.
Να θυμηθούμε πώς νιώθαμε στην πιο αθώα ηλικία. Με κάθε ζαβολιά, με κάθε σκανταλιά, με κάθε γέλιο και κάθε δάκρυ. Με κάθε περιστατικό που οφείλει να μας θυμώνει και με κάθε αφορμή που μας έκανε να σκάμε στα γέλια, με κάθε σημάδι χαράς που έκανε ένα παιδί να είναι ευτυχισμένο και περίεργο για τη ζωή.
Μην γυρίζεις την πλάτη σου στο παιδί που ήσουν κάποτε. Να μην το αποκόβεις, γιατί τότε μένεις μισός, χαμένος, αποκομμένος από τον εαυτό σου και την αλήθεια σου.
Κάν’ το για τον εαυτό σου. Για το παιδί μέσα σου.
