Τη μυρωδιά, το βλέμμα και το χάδι σου […] αγάπησα πρώτα σε σένα
η κόρη σου
Τη μυρωδιά, το βλέμμα και το χάδι σου· αν με ρωτάς ποια είναι αυτά που αγάπησα πρώτα σε σένα. Γιατί εσύ με αγάπησες από πιο πριν ακόμη. Χωρίς να έχεις δει το βλέμμα μου, χωρίς να έχεις αισθανθεί το δέρμα μου απάνω στο δικό σου, χωρίς να μπορείς να πεις αν σου αρέσει η μυρωδιά μου, γιατί ήμουν ένας σπόρος που περίμενε υπομονετικά πότε θα τον θερίσουν. Κι όταν με θέρισαν, ίσως και να φοβόμουν. Ίσως και όχι. Όμως πάντοτε ένιωθα ασφαλής. Επειδή ήσουν εκεί από την πρώτη στιγμή με υπομονή σαν τον ορίζοντα ατέρμονη. Επειδή με περίμενες με αγωνία, παρ’ όλο που δεν γνώριζες το φύλο μου, αλλά ευχόσουν μήνες ολόκληρους να είμαι αυτό που τελικά γεννήθηκα. Το ήξερα πως με περίμενες, πάντα το ένιωθα και πάντα φρόντιζες να μου το δείχνεις με τον δικό σου τρόπο.
Ένας κόσμος ξεχωριστός, μοναδικός στο είδος του και μακριά από κάθε τι πικρό και κάθε τι κακό είναι η αγκαλιά σου, μαμά. Κι αν με βλέπεις να δακρύζω όποτε σε κοιτώ ή όποτε έχω τη θύμησή σου, μη μου ανησυχείς· είναι επειδή χαζεύω τη μαγική σου όψη, σαν μιας αέρινης υπάρξεως, μίας θεάς. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει στους ίδιους ρυθμούς με τη δική σου, σαν μια ολότητα. Είναι επειδή αγκαλιάζεις τα λάθη μου μαζί με μένα, δεν τα κλειδώνεις ποτέ έξω από την πόρτα σου. Και όλα σου τα παράθυρα είναι ανοιχτά για να με λούζει το φως σου και να θρέφομαι από τις αχτίδες του ήλιου, του πυρήνα σου. Ένα σου χάδι, δυο λόγια ή ακόμα και η σιωπή σου δηλώνουν κατανόηση και αποδοχή, γαληνεύουν την ψυχή μου και τότε τα δάκρυα μετατρέπονται σε κρύσταλλα και διαμάντια, τα οποία πάντα μου λες με ποιον τρόπο να τα προστατεύω.
Κι αν ήσουν μελωδία, θα ήσουνα η πιο στοργική, η πιο γλυκιά κι η πιο ρομαντική που τα αυτιά μου υπήρξαν τυχερά και μπόρεσαν ν’ ακούσουν. Ήσουν η πρώτη μου εικόνα, το πρώτο μου τραγούδι, το πρώτο μου βαλς εκείνο το απόγευμα στη μονοκατοικία ανάμεσα στα τρία πλαστικά καπάκια δείχνοντάς μου πώς να κινώ τα πόδια μου σε τούτο τον ρυθμό. Είσαι και άλλα πολλά ακόμα. Και θα συνεχίσεις να είσαι. Ώρες ατέλειωτες μπορώ να μιλώ για εσένα, μαμά.
Είσαι το αθάνατο δώρο που η ζωή φρόντισε απλόχερα να μου χαρίσει.
Σ’ ευχαριστώ, μαμά.
Σε αγαπώ βαθιά.
Υ.Γ 1 Η συμβολή του μπαμπά μας (διότι είμαστε και δύο αδέρφια!) στην ανάπτυξη και την ενίσχυση αυτών των συναισθημάτων ήταν βασική. Γιατί κι εκείνος έτσι θα έχει πάντα τη δική του μαμά στην καρδιά του. Το ξέρω και πάντα το έβλεπα. Γι’ αυτό και φρόντισε να το περάσει στα παιδιά του.
Υ.Γ 2 Το θέμα της “μαμάς” είναι πάρα πολύ ευαίσθητο (τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μένα) και -δυστυχώς- για κάποιους ανθρώπους είναι επίπονο… Ελπίζω να μην στενοχώρησα κάποιον. Με αυτό το κείμενο θέλω μόνο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, για το πώς βλέπω εγώ τη δική μου μαμά.
Υ.Γ 3 Να αγαπάς και να φροντίζεις τη μαμά σου. Να μπαίνεις στη θέση της, να την σκέφτεσαι, να την συμπονάς και να την αγκαλιάζεις. να της λες πώς αισθάνεσαι.
