Ισορροπώ ανάμεσα σε αυτό που θέλω και αυτό που θες εσύ.
Ισορροπείς πάνω σ’ εκείνα που προσπαθούν άλλοι να σου επιβάλλουν.
Ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά που του/της έμαθαν και σε αυτά που έμαθε από δική του/της εμπειρία.
Ισορροπούμε σαν ακροβάτες σε έναν γκρεμό συναισθημάτων.
Ισορροπείτε ανάμεσα στο αποδεκτό της κοινωνίας και σε αυτό που πιστεύετε. Ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό», το «λάθος» και το «σωστό».
Ισορροπούν μέχρι που πέφτουν. Κι εκεί είναι η κρίσιμη στιγμή που θα αποφασίσουν εάν θα σηκωθούν ή αν απλώς θα παραμείνουν βυθισμένοι στη λήθη.
Πασχίζω, πασχίζεις, πασχίζει, πασχίζουμε, πασχίζετε, πασχίζουν να κρατηθούν σε ένα σημείο. Εστιάζουμε στο να σταθούμε κάπου δίχως απώλειες.
Όμως έτσι πώς θα γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας; Πώς, όταν φοβόμαστε να αγγίξουμε πρώτα τις δικές μας ευαίσθητες χορδές, όταν φοβόμαστε να κατευνάσουμε τον εγωισμό μας και όταν αποφεύγουμε την αυτοκριτική και την αυτογνωσία;
Εάν δεν σπάσουμε για ν’ αναγεννηθούμε… δεν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο Ω.
“Κλίνοντας την Αλφάβητο”
©Αλεξάνδρα Ανδριάδη
Φωτογραφία
Marcelo Moreira
